Και
γιατί όλα πρέπει να πληγώνουν; Να μας πληγώνουν... να πονάμε και τούμπαλιν;
Ε, αυτό δεν το καταλαβαίνω...
Χαρίζουμε ψεύτικες ελπίδες και μεταξωτές κορδέλες, και μετά η μαγεία πετάει και χάνεται!
Κάτσε ρε φίλε... εμένα με ρώτησες τι θέλω και πως αισθάνομαι, πριν μου χαρίσεις τον ουρανό με τ' άστρα;
Μετά, με ρώτησες για να τα πάρεις πίσω; Λύσσαξες να με πείσεις και τώρα την κάνεις. Και πού πας; Εμένα με σκέφτηκες για μια στιγμή, ή μόνο το χρυσό εαυτούλη σου;
Μόλις ικανοποιήθηκε το αυστηρό εγώ σου, στο καλαθάκι όλοι οι άλλοι... Κι όσα είπες, ούτε αυτά δε σεβάστηκες. Μόνο το εγώ σου...