Να
το πιο ύπουλο ερώτημα της εποχής μας, αλλά κι άλλων πολλών εποχών. Ένα ερώτημα
που οδηγεί στην αδράνεια. Τι μπορώ να κάνω για την καταπολέμηση της φτώχειας,
της εξαθλίωσης, της συμφοράς, του πολέμου; Μα, μπορείς να ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ τον πόλεμο.
Να ενώσεις την φωνή σου με τη φωνή πολλών ανθρώπων που νοιάζονται. Να συζητήσεις
με την παρέα σου. Με την κοπέλα σου. Με το αγόρι σου. Να ενημερώνεσαι. Να γράψεις
στο Internet. Να κάνεις κάτι, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Αυτή τη στιγμή όλος ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, παντού, σε όλες τις χώρες. Κάθε μέρα γίνονται διαδηλώσεις παντού, σε όλες τις πόλεις του κόσμου, ακόμα και μέσα στην Αμερική. Κάθε μέρα, χιλιάδες κι εκατομμύρια άνθρωποι ΦΩΝΑΖΟΥΝ και φαίνεται να ξαναθυμούνται την τεράστια δύναμη που έχουν στα χέρια τους. Ξαναζούν σκηνές που έχουμε να δούμε από τον Μάη του '68 και την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Σκηνές που όλοι νόμιζαν και πολλοί ΗΘΕΛΑΝ να έχουν ξεχαστεί. Νέοι, γέροι, μαθητές, εργαζόμενοι, άντρες και γυναίκες συγκρούονται με την ωμή κι αναίτια βία και τα πρόσωπά τους είναι γεμάτα οργή, άλλοτε με πλατιά χαμόγελα και πάντοτε αισιόδοξα και χαρούμενα.
Δεν το κάνουν για να υπερασπίσουν τον αιμοσταγή Σαντάμ Χουσεΐν. Το κάνουν για να χτυπήσουν την αυθαιρεσία, την αναίτια βία, το δικαίωμα των λαών να ζήσουν και να λύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα όπως αυτοί νομίζουν, όποτε αυτοί νομίζουν. Δεν φωνάζουν το γλυκερό σύνθημα "Make love not war". Φωνάζουν το ζωντανό σύνθημα "Make war against the war".
Το
"μα τι μπορώ να κάνω εγώ" είναι το ερώτημα που μας προπαγανδίζουν
όλοι οι φονιάδες, έμμεσα ή άμεσα. Μ.Μ.Ε., ηλίθια περιοδικά, βρώμικες εφημερίδες,
διαφήμιση και πολλά, πάρα πολλά πράγματα που έχουν ΣΥΜΦΕΡΟΝ να οδηγούν τους
ανθρώπους στην αδιαφορία, την παθητικοποίηση και τον ραγιαδισμό. Ο Μπους και
κάθε Μπους έχουν ανάγκη από ραγιάδες. Ο ραγιαδισμός και η αδιαφορία, η εσωστρέφεια
του ατόμου, ο περιορισμός των ενδιαφερόντων του στο "τι θα φάμε, τι θα
πιούμε και τι θ' αρπάξουμε" είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των κλεφτών, των
φονιάδων και των απανταχού παλιανθρώπων.
Αυτός που τα αποδέχεται για τον εαυτό του είναι καταδικασμένος σε ισόβια εξαθλίωση, μοναξιά και δυστυχία, η οποία του αρμόζει και του αξίζει στο κάτω-κάτω διότι, όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για τον διπλανό του που υποφέρει, δεν έχει δικαίωμα, με τη σειρά του, να περιμένει καμία συμπάθεια από κανένα. Γι' αυτό πρέπει να ενεργοποιηθούμε όλοι, με αφορμή τον παράλογο, αναίτιο πόλεμο στο Ιράκ. Aς το κάνουμε, για τους εαυτούς μας, πριν απ' όλα!
Ας κάνουμε πόλεμο, ειρηνικό πόλεμο, ενάντια στον πόλεμο.
Σχόλια από επισκέπτες: