Υποψιάζομαι
ότι οι περισσότεροι από σας, έχετε βαρεθεί τα θέματα, τα τηλεοπτικά πάνελ, τις
εφημερίδες σχετικά με το φλέγον ζήτημα του πολέμου. Δε σας κρύβω το γεγονός
ότι κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι, για λίγο όμως.
Πώς μπορώ να βαρεθώ όταν βλέπω οικογένειες να ξεκληρίζονται, παιδιά ακρωτηριασμένα ψυχή τε και σώματι; Πείτε μου πώς; Παιδί ακρωτηριασμένο, χωρίς χέρια, να κοιτάζει τον τηλεοπτικό φακό με απάθεια πλέον, διότι τι άλλο μεγαλύτερο κακό να το βρεί; Μόνο ο θάνατος τον οποίο ίσως και να εύχεται. Ποια η ελπίδα του, ποια τα όνειρά του τα οποία ποδοπάτησαν άκαρδοι, βέβηλοι, ψυχροί εκτελεστές;
Θλίβομαι
πραγματικά. Δε μπορώ να αντιδράσω αλλιώς, τα συναισθήματά μου έχουν ακρωτηριαστεί,
κλαίω, κανείς δεν είπε ότι οι άνδρες είναι φτιαγμένοι από πέτρα. Το στομάχι
μου κόμπος, αναστατώθηκα και ξεβαρέθηκα. Τώρα μόνο μπορώ να καταλάβω γιατί οι
άνθρωποι εκεί, παρόλο που μπορεί να μην συμπαθούν τον ηγέτη τους, οργίζονται
και αντιστέκονται με τόσο θάρρος απέναντι στους παράνομους κατακτητές.
Σ' αυτούς τους ψεύτες και υποκριτές, σ' αυτούς τους δικτάτορες που δυναστεύουν και τον ίδιο τους το λαό, πουλώντας του ψέματα και κατασκευασμένα επιχειρήματα. Φθάνουν να απολύουν δημοσιογράφους που λένε την αλήθεια, να λογοκρίνουν το καθετί, να χειροδικούν σε διαδηλωτές. Αυτό λοιπόν είναι το "american dream" το οποίο έχουν βαρεθεί τα αυτιά μου να ακούνε; Ή μήπως θα μας πούνε ότι είναι η βελτιωμένη έκδοσή του; Προκαλώ ανοιχτά τον κάθε Αμερικάνο ή Ελληνοαμερικάνο να μου το εξηγήσει ή να μου το υποστηρίξει, γιατί εγώ έχω ένα καλύτερο "dream" για να του πω.
I HAVE A DREAM... I HAVE A DREAM...
Σχόλια από επισκέπτες: