Ζούμε
σε μια δύσκολη εποχή. Σε μια κοινωνία που μας αποξενώνει και μας κρατάει μακριά.
Οι σχέσεις ξεφτίζουν και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους άλλους με αμφισβήτηση
και δυσπιστία. Ο μαγικός κόσμος του Internet και το άψυχο κομπιούτερ έδωσαν
μια ευκαιρία και μια λύση σε πολλούς ανθρώπους να γνωρίσουν άλλους και να επικοινωνήσουν.
Φυσικά πολλές φορές υπάρχουν και παγίδες. Καραδοκεί η απογοήτευση και το ψέμα. Η ανωνυμία και η ευκολία της τεχνολογίας κάποιες φορές αποβαίνει μοιραία ιδιαίτερα αν κάποιος είναι ευαίσθητος και υπέρ του δέοντος ρομαντικός. Γνωρίζεις κάποιον μέσα από μια σελίδα. Μιλάς μαζί του, τον εμπιστευεσαι, σε εμπιστεύεται, τουλάχιστον έτσι νομίζεις και κάποια ωραία μέρα όλα αλλάζουν.
Και
μαζεύεις τα συντρίμμια της καρδιάς σου που δεν σε άκουσε και ονειρεύτηκε και
προσπαθείς να καταλάβεις και προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα.
Μια μεγάλη απορία λοιπόν. Γιατί τόση ψευτιά; Γιατί να μην είμαστε ειλικρινείς
με τον εαυτό μας και τον απέναντι; Πώς κοιμάσαι εσύ, ναι εσύ, τα βράδια ξέροντας
ότι έχεις πληγώσει μια καρδιά και έναν άνθρωπο που δεν σου έφταιξε; Δεν πρόκειται
να πάρω απάντηση γιατί δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν δημοσιευτεί αυτό που γράφω. Δεν ξέρω καν αν είναι κατάλληλο να δημοσιευτεί.
Κλείνοντας θέλω να ζητήσω συγνώμη αν εκνεύρισα ή ενόχλησα κάποιον ή κάποια με τα γραφόμενά μου. Ίσως ο αυθορμητισμός, το έκδηλο ενδιαφέρον και η αληθινή και ειλικρινής συμπάθεια να μην είναι αποδεκτά στην κοινωνία μας...
Σχόλια από επισκέπτες: