Το θέμα που θα ξαγλήσω σήμερα είναι τόσο πολύπλοκο που για να φτάσω στο συμπέρασμα, πρέπει να γράψω ένα κατεβατό και να το πιάσω από τρεις διαφορετικές μεριές. Όποιος έχει υπομονή και διάθεση για νοητικά ακροβατικά ας διαβάσει, οι υπόλοιποι να πά' να δουν την Πιστόλα Ρεβέρσα στην πλάκα κι ακόμα καλύτερα, ας τη χρησιμοποιήσουν κιόλας.
Ο καθένας γεννιέται μοναχός του και πεθαίνει μοναχός του. Από τη γέννησή του και μέχρι να πεθάνει, η πρόκληση είναι να εξειδικευτεί και να φτιάξει ένα χαρακτήρα της προκοπής. Βέβαια, ο άνθρωπος που μόλις ξεκινά είναι άτσαλος, πεισματάρης κι ανίδεος. Επειδή δεν ξέρει τι θα συναντήσει στην πορεία, είναι αισιόδοξος κι ελπιδοφόρος. Ο κόσμος γι'αυτόν είναι ανεξερεύνητη και μαγική περιοχή, οι πιθανότητες απεριόριστες, το άγνωστο είναι πρόκληση και διεγερτικός φόβος μαζί.
Εκείνος τώρα που είναι στα μισά του δρόμου, δε στηρίζεται πια στην αισιοδοξία αλλά στην πρακτικότητα διότι έχει φάει πέντ' έξι φορές τα μούτρα του κι έχει μάθει. Θέλει να λύνει τα προβλήματα χωρίς πολλά φρουφρού και ουσιαστικά είναι και ο πιο παραγωγικός και χρήσιμος. Δυστυχώς αυτός θα μας απασχολήσει λιγότερο από τους άλλους δυο σ' αυτό το γραπτό, διότι είναι ουσιαστικά ο σκλάβος τους άρα σ' αυτό το άρθρο παίζει το ρόλο του κομπάρσου.
Ο τρίτος, αυτός που έχει πλέον φτάσει στον ανώτατο βαθμό εξέλιξης, ο "άρχων" πασών των επιστημών, είναι τραγικός. Μπορεί να έχει την πείρα και την άνεση, όμως έχει ξενερώσει και κουραστεί. Έχει απομυθοποιήσει το σύστημα του οποίου την κορυφή κατέκτησε. Επειδή έχει φάση αυτή η κατάσταση, ας γράψω ορισμένα παραδείγματα:
Στην πολιτική έχουμε τους βετεράνους βουλευτές, νυν και πρώην υπουργούς, νυν και πρώην πρωθυπουργούς, προέδρους και παρέδρους. Παίζοντας στα δάχτυλα το σύνταγμα και τους νόμους, φαρδαίνουν και στενεύουν το κράτος μέχρι να έρθει στα μέτρα τα δικά τους, των οικογενειών τους κι αυτών που τους χρηματοδοτούν.
Στη θρησκεία: Ο δεσπότης που φτάνοντας στον ανώτατο βαθμό, ανακαλύπτει ότι η πίστη είναι φανταστική και παραμύθι. Αποφασίζει δηλαδή στα γεράματα να ξεσαλώσει και να χορτάσει τις ορέξεις, την πείνα και την καταπίεση χρόνων από τους ανωτέρους. Συντηρεί ωστόσο την πίστη και δεν αποκαλύπτει την απάτη στους υφισταμένους, διότι του εξασφαλίζει εξουσία κι εύκολη πρόσβαση σε θύματα. Δέστε τα παπαδίστικα sites. Όλα τα άρθρα που βγάζουν αφορούν δεσπότες έμμεσα ή άμεσα. Τι είπε ο τάδε δεσπότης, που πήγε ο άλλος δεσπότης, τι φωτογραφία έβγαλε και με ποιους ο παράλλος δεσπότης. Η θρησκεία της λατρείας του δεσπότη.
Στη δουλειά, ο αφεντικός που κατακτά την κορυφή έχει τέτοια εμπειρία ώστε μπορεί πλέον και βλέπει μέσα κι απ' τους τοίχους. Διόραση χάι τεκ και βιονικό μάτι. Από το φτάρνισμα και μόνο του υπαλλήλου, καταλαβαίνει αν έκανε καλά τη δουλειά του σήμερα ή όχι. Βεβαίως γνωρίζει ότι ο υπάλληλος είναι διακοσμητικός και ότι η δουλειά που κάνει είναι της πλάκας και ότι αυτός θα την έκανε καλύτερα, αλλά δεν τον διώχνει διότι τον βολέβει σε άλλα επίπεδα, π.χ. του σηκώνει το τηλέφωνο με κυριλέ φωνή και αυτό και μόνο τον κάνει να δείχνει μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας ή του κάνει παρέα στο καφεδάκι του.
Όλοι αυτοί, τιμημένε περπατητή, είναι άτομα εξουσίας. Και τι εξουσιάζουν; Εσένα! Εσένα, τους γονείς σου και τα παιδιά σου. Αυτοί είναι οι δεσπότες, κι εσύ είσαι ο σκλάβος. Δεσπότης χωρίς σκλάβο δε γίνεται. Το ποιος τους έβαλε να δεσπόζουν είναι μυστήριο και ταμπού. Λένε βέβαια διάφορες δικαιολογίες: "ο λαός μας εξέλεξε, το άγιο Πνεύμα μας κάλεσε, η ανάγκη για δράση μας έσπρωξε". Εδώ λοιπόν εγώ σου λέω ότι λένε ψέματα. Ο ναρκισσισμός τους! Αυτός τους έβαλε! Διότι ένας άνθρωπος με φιλότιμο και ικανότητα να επιλύει πολιτικά προβλήματα με ακρίβεια και δικαιοσύνη, δε γίνεται πολιτικός. Ένας άνθρωπος με υψηλή πνευματικότητα και ισορροπημένο ψυχισμό δε γίνεται δεσπότης να τον ντύνουν βασιλιά και να του βαράνε μετάνιες οι διάκοι. Ένας άνθρωπος που κρίνει ότι πρέπει να επέμβει καίρια και άμεσα δε γίνεται αφεντικός των άλλων αλλά αφεντικός του εαυτού του και τρέχει και επεμβαίνει χωρίς πολλή φασαρία και χωρίς να κάνει το νταή.
Το παιχνίδι της εξουσίας δε γίνεται μόνο σε μεγαλεπήβολα κτήρια όπως στη βουλή και στην εκκλησία. Το ίδιο χάλια είναι και μέσα στην οικογένεια: Το πεντάχρονο παιδί με το πείσμα του πατά το πόδι κάτω και απαιτεί να του πάρουν παγωτό κι αν δεν του πάρουν αμέσως, βάζει τα κλάματα με τσιρίδες για ώρες. Ω της ανθρώπινης πουστιάς! Και το παιδί αυτό που τώρα ξεκινά τη ζωή του και τεστάρει τα όρια της ανοχής των γονιών, λίγο διαφέρει από το βετεράνο που τελειώνει τη ζωή του και τεστάρει τα όρια της ανοχής των σκλάβων του. Στην πρώτη περίπτωση, συγχωρείται διότι είναι νήπιο. Στη δεύτερη περίπτωση, πάλι συγχωρείται διότι είναι χούφταλο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν βάζουμε ένα τέτοιο άτομο να κυβερνήσει ένα κράτος. Κι αν το βάλουμε, είμαστε ηλίθιοι και θέλουμε σκότωμα διότι αυτός ο παράλογος θα κυβερνήσει τους λογικούς.
Η κουλτούρα είναι η μάσκα την οποία οι διεφθαρμένοι ξέρουν καλά να χρησιμοποιούν για να μάσουν θύματα. Ο πολιτισμός, τιμημένε περπατητή δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Ο πολιτισμός είναι ο πιο ύπουλος εχθρός της ελευθερίας του ανθρώπου και κατευθύνεται από δεσπότες, πολιτικούς και αφεντικά πολυεθνικών εταιρειών. Δείγμα του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού η Ολυμπιάδα του 2004 που είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα εύχονται να μην είχε γίνει ποτέ, ώστε να μη φτάσει η χώρα στα Αγγελοπουλοδασκαλίστικα χάλια που έφτασε σήμερα.
Σχόλια από επισκέπτες: