Μήπως ο τροχός της ζωής γυρίζει ανάποδα; Η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι το ΠΩΣ αυτή τελειώνει... Μελετήστε τα παρακάτω για να δείτε ακριβώς τι εννοώ: Μετά από x χρόνια μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευθείς, πεθαίνεις! Τι κακό κι αυτό, να πρέπει πρώτα να γεννιέσαι και στο τέλος να πεθαίνεις; Θα προσπαθήσω να σας αναπτύξω τη λογική μου.
Πρώτα θα έπρεπε να πεθαίνεις (Να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση). Μετά ζεις σε γηροκομείο. Μόλις γίνεις αρκετά νεότερος σε πετάνε κλοτσηδόν από το γηροκομείο και πηγαίνεις στη δουλειά σου, κατευθείαν στην θέση του διευθυντή, με αμάξι και σπίτι από την εταιρεία.
Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια (με τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης) μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να πάρεις τη σύνταξη και το εφ' άπαξ σου. Έτσι τα λεφτά που θα έχεις δεν θα πάνε χαμένα, αφού θα είσαι στην καλύτερη ηλικία για να τα χαρείς και να τα ξοδέψεις. Το ρίχνεις στα πάρτι, στο αλκοόλ, στους έρωτες, στα ταξίδια και όπου αλλού μπορείς, έτσι ώστε να τα χαρείς πραγματικά...
Με το που αρχίζουν να αδειάζουν οι τσέπες σου, σε καλούνε να πας στο λύκειο. Έπειτα δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παιχνίδι και χαρά. 
Ούτε ευθύνες ούτε τίποτα να σε απασχολεί. Έπειτα γίνεσαι μωρό, όπου τότε όλοι σε φροντίζουν, σου κάνουν όλα τα χατίρια, σε ταΐζουν, σε ντύνουν κλπ. Κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται η ώρα να μπεις στην μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους 9 μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα κάνοντας τις βουτιές σου μέχρι να γίνεις σπερματοζωάριο.
Ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή σου απολαμβάνοντας έναν έντονο οργασμό!
Λοιπόν; Δεν νομίζεις κι εσύ ότι ζούμε ανάποδα;
(Μετάφραση από το κείμενο του George Constanza: Words of Wisdom)
Σχόλια από επισκέπτες: