Σάββατο 27.04.2013: ακριβώς 20 μέρες πριν την έναρξη των εξετάσεων.
Ξύπνησα στις 8, να πάω για μάθημα. Με πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο, αφού είναι κάτι βδομάδες που δεν κοιμάμαι πάνω από 4 ώρες. Αν δεν ήξερε ο εισπράκτορας ότι κατεβαίνω στη συγκεκριμένη στάση, ίσως νά 'μουν στα αζήτητα του ΚΤΕΛ.
Κατέβηκα απ'το λεωφορείο, και πήγα ως συνήθως στο φούρνο. Μόλις με είδε η, τα μάλα αντιπαθητική αλλά παραδόξως ευγενικότατη, κυρία Σούλα, μου έδωσε αμέσως το γάλα και την κασερόπιτα που παίρνω κάθε Σάββατο πρωί. Αν δεν ήταν κι'αυτή να το θυμάται, ίσως ακόμη να ψαχνόμουν για το τι θα πάρω.
Η ώρα 9 παρά 5. Ξεκινάω να περπατάω προς το φροντιστήριο. Φτάνω στο κτήριο και ανεβαίνω τη σκάλα (εξωτερική). Στον πρώτο όροφο, ως συνήθως, κρεμασμένα στρινγκ, σουτιέν, μποξεράκια. Φτάνω στον 3ο εν πάση περιπτώσει, σχεδόν με την ψυχή στο στόμα. Κάθομαι σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι ως να 'ρθει ο καθηγητής της Βιολογίας. Στο μεταξύ, η Κατερίνα μού 'λεγε κάτι για μια πορεία της ΚΝΕ τη Μεγάλη Τετάρτη. Αν δεν ήταν κι'αυτή, ίσως να μην είχαν νόημα τα πρωινά του Σαββάτου.
Ο καθηγητής, ως συνήθως αργεί. Αν δεν ήταν κι'αυτός, ίσως να κάναμε γεμάτες δυο ώρες μάθημα, αντί για μιάμιση και σκάρτη που κάνουμε τώρα.
Ωπ. Να τος. Είδα την καράφλα του να γυαλίζει στον ήλιο. Αν δεν ήταν κι'αυτή, ίσως να μην καταλάβαινα πότε έρχεται ώστε να προλάβω να φάω την κασερόπιτα πριν μπούμε.
Ανέβηκε τη σκάλα κι'έφτασε στον όροφο. Κι'αυτός με την ψυχή στο στόμα. Πάλι καλά που δεν είναι μόνο η δική μου φυσική κατάσταση χάλια. Όχι ρε πούστη, ξέχασα τα γυαλιά μου!
Μας έβαλε να λύσουμε μια άσκηση του 5ου κεφαλαίου. Καταραμένοι γενετιστές. Αντί να κάτσετε στα αυγά σας και να καλλιεργείτε φακές σε κυπελλάκια, αποφασίσατε να μελετήσετε την κληρονομικότητα στο μοσχομπίζελο. Καταραμένοι γενετιστές. Κι'η Κατερίνα μου λέει: Αν δεν ήσουν κι'εσύ, ίσως να μην κατάφερνα να λύσω ποτέ αυτή την άσκηση.
Παρηγορήθηκα λίγο απ' τα λόγια της. Μπορεί σ'όλα τα υπόλοιπα μαθήματα που εξετάζομαι να 'μαι σχεδόν για το Μπούτσο αλλά, πάλι καλά που υπάρχει και η βιολογία. Αν δεν ήταν κι'αυτή, ίσως να μην ήμουν καλή σε τίποτα.
Στο τέλος του μαθήματος πιάσαμε τη συζήτηση. Μας είπε να μην έχουμε άγχος και να πάμε να γράψουμε με τσαμπουκά. Οι άλλοι δυο είχαν πρασινίσει σαν μαρούλια. Εγώ πάλι, δεν έχω αγχωθεί καθόλου. Εγώ κύριε δεν έχω αγχωθεί, αλήθεια. Γνωρίζω τις δυνατότητες μου και έχω αποδεχθεί ότι θα πιάσω πάτο. Ε τότε να αγχωθείς λίγο, γιατί το άγχος είναι δημιουργικό πολλές φορές. Πάλι καλά δηλαδή που δεν έχω αγχωθεί. Αν είχα αγχωθεί, ίσως να μην είχα λόγο να αγχωθώ περεταίρω.
Όμορφο πρωινό.
Σχόλια από επισκέπτες: