αυτοκτονία .... (βοηθηστε με σας παρακαλω

γεια σας μελη του ftou...
ειμαι 13 χρονων και γενικως απο μικρο παιδι που ημουν παντα βασανιζα την οικογενεια εκλεγα συνεχεια και δεν εκανα αυτα που μου ελεγαν... οταν μεγαλωσα λιγο η «οικογενεια» (δεν ειχα ποτε μια κανονικη οικογενεια) μου ελεγε η μητερα μου οτι ειμαι τυρανος και συγκεκριμενα οτι εχω μοιασει στον πατερα μου. οτι ειμαι «δαιμονισμενη», οτι συνεχεια την βασανιζω και συνεχεια με απειλουσε οτι τι θα κανεις αν αρρωστησω θα εισαι μονη.... (η μητερα μου με αγαπαει απλα ειναι πολυ αδικημενη και ειχε πολλα προβληματα στη ζωη της και για αυτο τωρα το βγαζει σε μενα).... στο σχολειο δεν τα παω καλα... απο την πρωτη δημοτικου ελεγαν στην μητερα μου οταν πηγαινε οτι ειμαι πολυ εγωιστρια, δεν δειχνω σεβασμο στους καθηγητες και οτι δεν εχω προβλημα με τα μαθηματα απλα η συμπεριφορα μου ειναι απαραδεκτη... τελος παντων περσι τα εφτιαξα με το αγορι που αγαπουσα απο το νηπιαγωγειο. αλλαξε σχολειο και για αυτο χωρισαμε... δεν μου μιλαει καν και συνεχεια μου λεει η κολλητη μου οτι τα φτιαχνει καθε λιγο και λιγακι με αλλη! (εχουμε χωρισει εδω και 7 μηνες και ακομα δεν μπορω να τον ξεχασω... ΚΑΘΕ μερα τον σκεφτομαι, καθε μερα κλαιω γιατι κατι ειναι λαθος στη ζωη μου) λοιπον ειμαι συνεχεια στεναχωρημενη για αυτο τον λογο... επισης πιστευω οτι δεν ειμαι καθολου ομορφη (εχω μεγαλη μυτη, τα ματια μου ειναι μικρα και καστανα, φοραω σιδερακια, εχω πολυ μεγαλα ποδια +το οτι η φωνη μου ειναι τοσο μπασα και ασχημη που πολλες φορες νομιζουν οτι μιλαει αγορι) το μονο που νοιζω οτι ειναι ωραιο ειναι το σωμα μου... (και νομιζω οτι και για αυτον τον λογο τα ειχε φτιαξει μαζι μου το αγορι που προανεφερα) γενικως ειμαι εξυπνη αλλα δεν κανω τιποτα... ειμαι καλη μονο στο βολει.... λατρευω την μουσικη αλλα δεν μπορω ποτε να τραγουδησω γιατι εχω απαισια φωνη.... το θεμα ειναι οτι καθε μερα σκεφτομαι να κανω κακο στον εαυτο μου.... και ειμαι σιγουρη οτι κανεις εκτος απο την μαμα μου δεν θα νιαστει για το αν παθω κατι! θελω να δωσω τεος στην ζωη μου γιατι δεν προσφερω τιποτα σε κανεναν... ακομη και την οικογενεια μου βασανιζω.... συενχεια σκεφτομαι οτι δεν θα αντεξω αν καποιος απο τους ανθρωπους που αγαπω παθει κατι, ειδικα η μαμα μου την αγαπω οσο τιποτα σε αυτον τον κοσμο γι αυτο αν δωσω τελος στην ζωη μου μπορει να πονεσει αλλα οχι τοσο οσο αν ζησει μαζι μου λιγο ακομη.... τελος πιστευω οτι κανεις δεν μπορει να με αγαπησει πραγματικα γαι αυτο που ειμαι... ποτε δεν θα βρω καποιον που θα με αγαπαει και θα θελει να κανει οικογενεια μαζι μου.... μερικες φορες σκεφτομαι το μελλον... θελω να κανω πολλα παιδια για να τα βοηθησω να μην κανουν τα ιδια λαθη με εμενα και να μην βρεθουν ποτε στην κατασταση που ειμαι εγω τωρα.... θελω να πεθανω δεν θελω να προκαλειται πονος εξαιτιας μου...