Azure Tormenter

παιδια πραγματικα μακαρι να περασει...γιατι αισθανομαι τοσο μονη... τιποτα δεν με ευχαριστει... μπορει εξωτερικα,στους δικους μου ανθρωπους να κανω πως ολα ειναι καλα και δεν τρεχει τιποτα αλλα δεν μπορω αλλο...δεν ξερω τι να κανω!ηθελα να ξερα ποια ειναι η σημασια της ζωης... γιατι ζουμε?γιατι υπαρχουμε? για να γνωριζουν μερικοι απο εμας την δυστυχια και την απορριψη ή για να πεθαινουν καθημερινα εκατομμυρια ανθρωποι επειδη δεν εχουν να φανε ή νερο να πιουνε? τι ειναι η ζωη?ενα τιποτα που ποτε δεν ξερεις τι θα σου ξημερωσει...ξυπνας καθε μερα και φοβασε για το χειροτερο...δεν θελω να ζω με αυτον τον φοβο αλλα δεν μπορω και να τον αγνοησω κιολας... λενε πως απο τοτε που γεννιομαστε αρχιζουμε να πεθαινουμε... και εγω,οσο πιο πολλα χρονια περνανε τοσο περισσοτερο φοβαμαι για το τι επιφυλασει το μελλον...και ξυπναω με αυτον τον φοβο...τον φοβο της απωλειας...τον φοβο οτι καποια στιγμη μαλλον καποια μερα θα ξυπνησω και ολα θα πανε στραβα οχι σε εμενα (δεν με νοιαζει τοσο πο΄λυ ο εαυτος μου) αλλα στους γυρω μου!στους ανθρωπους που αγαπω οσο τιποτα αλλο στον κοσμο...δεν μπορω να αντεξω καν την ιδεα οτι καποια μερα πρεπει να γινει και αυτο...να φυγουν μακρυα μερικοι ανθρωποι απο τη ζωη μου...και αυτο με στεναχωρει αφανταστα...και με κανει ετσι να νιςθω χαλια μερα με την μερα... ευχομαι ολα αυτα να αλλαξουν καποια μερα...

παιδια....δεν ειμαι καλα...πραγματικα ειναι λες και ολη μου η ψυχη εχει σπασει σε χιλια κομματια,λες και ολο μου το ειναι εχει καταστραφει,λες και δεν υπαρχω πια...ειμαι πιο χαλια απο ποτε... δεν εχω ορεξη για τιποτα...οταν γελαω,γελαω αναγκαστικα μερικες φορες γιατι δεν θελω να με δουν οι φιλοι μου χαλια και να στεναχωρηθουν και εκεινοι... θελω απλως να εχω την ησυχια μου,να μην πηγαινω πουθενα,να ερχομαι σπιτι μου και να κλεινομαι στο δωματιο μου και να σκεφτομαι ωρες ατελειωτες... συνεχεια κλαιω τωρα τελευταια... μερικες φορες νευριαζω χωρις λογο και ξεσπαω στους γονεις μου...
θελω να φυγω!πραγματικα το θελω!θελω να ζησω σε αλλο κοσμο!δεν θελω να ειμαι πια εδω,εδω που κανενας δεν ενδιαφερεται,εδω που παμε απο το κακο στο χειροτερο,εδω που ακομα και οι ανθρωποι που αγαπας οσο τιποτα αλλο στον κοσμο,σου κοβουν τα φτερα... γιατι να ειναι ετσι ο κοσμος μας? αδικος,βαρετος,μοχθηρος... γιατι να μην υπαρχει ενας αλλος κοσμος,που να μην εχει καμια σχεση με αυτον που ζουμε τωρα,ενας κοσμος σαν κι αυτον στα βιβλια φαντασιας... ειμαι μολισ 16 χρονων και ηδη εχω βαρεθει την ζωη μου....
φταιει αραγε οτι η καρδια μου ειναι ραγισμενη?μπορει να ειμαι ετσι εξαιτιας ενος ερωτα που το ξερω οτι ποτε δεν θα γινει πραγματικοτητα?μπορει η αγαπη να μας κανει τετοιο κακο?

μουσικη...χωρις αυτη οι ανθρωποι θα ηταν δυσκολο να ζησουν!η μουσικη ειναι τροπος ζωης,τροπος εκφρασης...μεσα απο η μουσικη μπορεις να εκφρασεις τα πιο βαθια σου συναισθηματα...εμενα προσωπικα με χαλαρωνει,με κανει να ξεχνιεμαι,με ταξιδευει σε ενα αλλο κοσμο αο αυτον που ζουμε!με κανει να ονειρευομαι και να ελπιζω σε ενα καλυτερο αυριο!αν δεν ξεκινησω τη μερα μου χωρισ μουσικη ειμαι καμμενη απο χερι...η μουσικη στη ζωη μου ειναι το παν και τιποτα λιγοτερο!

Τεαρζ,τα κλαπμ τα σιχαινομαι!αν ειχαν μεινει μονο αυτα πανω στη γη προτιμουσα να πεθανω παρα να παω εκει μεσα!εκκωφαντικη μουσικη που μπορει να μην ειναι του γουστου σου,ηλιθιοι τυποι!το χειροτερο μου!ειμι 16 χρονων και προτιμαω να παω στο κιντομ και να γινω ρεζιλι παρα σε αυτα τα αθλια στεκια πολλων φιλων μου!δεν καταλαβαινω το νοημα να εισαι μεσα σε τετοιους χωρους!να μιλησεις δεν μπορεις,να αναπνευσεις δεν μπορεις απο την κλεισουρα και την αποπνικτηκη ατμοσφαιρα...πραγματικα δεν ξερω γιατι υπαρχουν τα κλαμπ...

Αγαπητέ Γιάννη!Λοιπόν...σε μια τετοια περιπτωση το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να πας να συστηθεις μονος σου!!να την ρωτησεις τι ωρα ειναι ή κατι απλο σαν κι αυτο και απλα μετα να τησ πεις ευχαριστω και το ονομα σου.απο τη στιγμη που δεν εχετε κοινες παρεεσ ειναι λιγο δυσκολο να την πλησιασεις...θελει τολμη και θαρρος και θελω να πιστεψω πωσ τα εχεις και τα δυο!πεσ της κατι απλο κανε τησ μια απλη ερωτηση και ελπιζω να φανεις τυχερος!!αλλα μεχρι τοτε παρακολουθησε την λιγο μαθε τι τησ αρεσει στησε λιγο αυτι!απο το τιποτα ξεκινουν τα παντα!!!

Σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ για το χρόνο που αφιερώσατε για να διαβασετε την δικιά μου ιστορία και να με συμβουλέψετε!!!
ξερετε ποιο ειναι το προβλημα?οτι δεν μπορω να τον ξεχασω...τον βλεπω καθε μερα στο σχολειο μου και δεν μπορω να παρω τα ματια μου απο πανω του... Δεν θελω να τον ξαχασω...με εκανε να νιωσω τοσα πολλα συναισθηματα...αν και...μπορει να φοβαμαι απλως να προχωρησω....να φοωαμαι να ξαναπληγωθω η απλως να μενω με τον φοβο οτι αν καποια μερα ερθει,εγω δεν θα βρισκομαι εκει για εκεινον... δεν ξερω παιδια... δυσκολο να προσπαθησω να τον ξεχασω απο την στιγμη που δεν θελω... απλως "εγω θα ειμαι παντα εδω να τον αγαπαω σιωπηλα" οπως λεει και ενα τραγουδι...θελω να τον βλεπω να χαμογελαει και να περναει καλα...και εγω ας ποναω... θα ειμαι παντα σε μια κρυφη γωνια και θα περιμενω την ημερα που θα με φωναξει...το ξερω οτι το "παντα" ειναι αοριστο αλλα προσ το παρον αυτο θα κανω...απλως θα τον αγαπαω και θα τον βλεπω να ειναι ευτυχισμενος...

συγνωμη που αυτα που γραφω ειναι πολλα και σας κουρασα...

αγγελε μου...

ανθη δεν ξερω τι ειναι πραγματικα η καταθλιψη αλλα αυτα αισθανομαι και εγω...νοιθω τοσο κουρασμενη ψυχολογικα που το μονο που θελω ειναι να κλειδωθψ στο δωματιο μου και απλα να κατσω στο κρεβατι μου...να ξεφυγω απο ολους και απο ολα...οταν βγαινω με τις φιλες μου δεν εχω ορεξη να πω τιποτα,να μιλησω για τιποτα...τα ενδιαφεροντα μου εχουν ελλατωθει και δεν ειμαι οπως παλια... το νοιωθεις και εσυ αυτο?

Λοιπον...απο που να αρχισω... παντως δεν ειμαι καλα...λενε οτι ο ερωτας σε ανεβαζει και σε κανει να νοιωθεις πως πετας στα συννεφα...τιποτα δεν ειναι ετσι...
πριν απο εναμιση χρονο γνωρισα ενα παιδι...δεν ξερω αν πιστευετε στον κεραυνοβολο ερωτα αλλα αυτο εγινε με εμενα!τον ερωτευτηκα απο την πρωτη ματια!στην αρχη κοιταζομασταν και μιλουσαμε σε φιλους ο ενας για τον αλλο!μετα ενας κοινοσ γνωστος μας συστησε...πεταγα στα συννεφα γιατι ηξερα οτι και εχω του αρεσω και οτι απλα ηταν θεμα χρονου το να ειμαστε μαζι...αρχισα ομως να μην του δινω πολυ σημασια και ουτε η ιδια ηξερα το γιατι...μαλλον θα νομιζα πως πρεπει να τον φτυσω για να κολλησει...
μια μερα λοιπον μαθαινω οτι τα εφτιαξε με μια κοπελα που ξερω,που ηταν παλιοτερα φιλη μου αλλα εκοψα επαφες γιατι ειμασταν τελιως διαφορετικοι κοσμοι!απο εκεινη τη μερα και μετα,καθως ηταν καλοκαιρι και βγαιναμε εξω,παντα πηγαινα στο στεκι του,στο μερος που ηξερα οτι θα τον βρω εκει. καθε μερα ειμουν εκει...και εκεινος ηταν μαζι της...καθε μερα υπεφερα μεσα μου...ομως κατι στα ματια του που ελεγε πως κατι νοιωθει για εμενα ακομα και τωρα,που ηταν μαζι με καποια αλλη...αρχισαμε να μιλαμε ξανα και καθε φορα μου ανοιγε την καρδια του,τον γνωριζα καλυτερα...
καποια στιγμη με ρωτησε για την κοπελα του και μου ειπε οτι εχει καποιες υποψιες και οτι νομιζει πωσ τον κοροιδευει...για να μην σας τα πολυλογω,χωρισαν (και να φανταστητε οτι ηθελα τοσο πολυ να τον βλεπω χαρουμενο και ευτυχισμενο που του ελεγα να μεινει μαζι της παρ'ολα αθτα που του ειχε κανει)...μετα παλι με κοιτουσε μου μιλουσε με αγγαλιαζε...μιλουσαμε σχεδον συνεχεια και ειχαμε γινει πολυ καλοι φιλοι!
μια μερα,εκει που αρχιζαν να καλυτερευουν τα πραγματα για εμενα,του ειπα οτι τα εφτιαξα με καποιον αλλο,ετσι απλα για να ζηλεψει...στεναχωρηθηκε...μου ειπε:"ελπιζω να ειναι τελειος γιατι σου αξιζει..."
μετα συνεχισε αυτο μιλουσαμε αλλα τον χειμωνα χαθηκαμε...και να φανταστειτε οτι μενουμε πολυ κοντα...εκεινοσ ενα χρονο μικροτερος,πηγαινε σε αλλο σχολειο...
με το που μπαινει ο καινουργιος χρονος μαθαινω οτι αθτο το διαστημα και τα εφτιαξε και με αλλη φιλη μου και μετα τη χωρισε και εσμιξε ξανα με καποια πρωην του απο το σχολειο του... μια φορα τουσ πετυχα μαζι και προσπαθουσε να με κανει να ζηλεψω...μετα ξαναχαθηκαμε αλλα καμια φορα συναντιομασταν ετσι τυχαια...
οταν τελειωσε το σχολειο παλι αρχισαμε να πηγαινουμε με τισ φιλες μου στο στεκι του!και εκεινος ηταν εκει καθε μερα και μου εδιχνε οτι ενδιαφερεται...
λιγο πριν αρχισουν οι διακοπες του καλοκαιριου εμαθα πωσ χωρισαν με εκεινη την πρωην του...
περασαν οι διακοπες...το καλυτερο ειναι οτι ηρθε στο σχολειο μου...και τον εχω εκει καθε μερα...
και παλι απο την αρχη!τα βλεμματα,οι αγγαλιες...
α!παρελυψα να σας πω οτι στην αρχη που τα ειχε με την φιλη μου εγω του εξομολογηθηκα τον ερωτα μου και εκεινοσ μου ειπε οτι μου αρεσεισ απο την αρχη και γιατι δεν το ειπες νωριτερα και τωρα δεν μπορω να κανω κατι και ποτε δεν ξερεις τι σου ξημερωνει το αυριο και αλλες τετοιες ανοησιες!
ωσπου μια μερα λοιπον ειπα να του εξομολογηθω τον ερωτα μου!πηγα φατσα φορα και του τα ειπα ολα...δεν χρειαζεται να πω οτι μου ειχαν κοπει τα ποδια και οτι ετρεμα ολοκληρη...ομως οταν κοιταζα το γαληνιο προσωπο του ηρεμουσα...
εκεινη τη στιγμη μου ειπε οτι με αγαπαει,οχι φιλικα αλλα εγω δεν το πηρα και πολυ στα σοβαρα...και μου το αφησε εκει...μου ειπε οτι θα το συζητησουμε και μια αλλη φορα...περιμενα περιμενα αλλα ποτε δεν ερχοταν να μιλησουμε!τελικα,εστειλα μια φιλη μου να τον ρωτησει αν θα μου μιλησει ποτε...δεν μπορουσε προσωπο με προσωπο...φοβοταν μαλλον...ετσι μου το εστειλε σε μηνυμα...μου ειπε οτι εχει αλλες πρωτεραιοτητες και στοχουσ και οτι δεν θελει σχεση και χαζομαρες...δε το ειπε αλλα το αφησε να εννοηθει...εγω του ειπα οτι δεν θα ειμαι πια εκει για εκεινον...και εκει τελειωσε η συζητηση...
την αλλη μερα εμαθα απο αυτη τη φιλη μου που ειναι και δικη του,οτι το μεσημερι τησ ημερασ που του ειπα οτι τον αγαπαω την ειχε παρει τηλεφωνο και ειπε οτι θα τησ πει κατι αλλα εκεινη να μην το πει σε εμενα...τησ ειπε οτι με αγαπαει και οτι νοιωθει πολλα συναισθηματα για εμενα αλλα...μετα ξαναρχισε τα ιδια με τουσ στοχουσ...
εμενα φυσικα η φιλη μου μου το ειπε ενω εκεινος ακομα νομιζει πως δεν ξερω τιποτα...και ουτε προκειτε να μου το πει αυτο ποτε...ποτε δεν προκειτε να μου πει ολα αυτα που νοιωθει για εμενα...
τσακωθηκαμε λιγες φορες για αυτο το θεμα...για το οτι δεν μου δινει μια ευκαιρια αλλα χωρις να του πω οτι το ξερω οτι με αγαπας γι αυτο ασε τα ψοφια...ναι μεν μου το ειχε πει αλλα εκεινη τη στιγμη δεν το ειχα πολυπιστεψει,κοντευα να παθω και καρδιακη προσβολη και νομιζα οτι απλωσ εγω επινοησα αυτα του τα λογια και οτι δεν μου τα ειπε στα αληθεια...
προσφατα του ζητησα να μη μεινουμε φιλοι... νομιζε μαλλον οτι δεν το εννοουσα και εκανε και καλα πως δεν τον νοιαζει...αλλα καταλαβε οτι το εννοουσα οταν μου μιλισε στο σχολειο και δεν πηρε καμια απαντηση απο εμενα.
ετσι,πριν τισ διακοπες των χριστουγεννων ειπε στην φιλη μου να μου πει χρονια πολλα και καλα χριστουγεννα γιατι του ειχα ζητησει να μην μου ξαναμιλησει...
περασε εναμισησ χρονος κι ομωσ ειναι ολα σαν την πρωτη φορα... καθε μερα τον ερωτευομαι ξανα,και ξανα,και ξανα... και δεν ξερω τι να κανω... εχω πεσει πολυ ψυχολογικα...εκει που ειμουν εξω καρδια και μεσα σε ολα εχω γινει μουροχαυλη και μου αρεσει να καθομαι στο σπιτι μου...μερικεσ φορεσ ειμαι σιωπηλη αναμεσα στην παρεα μου και κλαιω συχνα εως και συνεχεια...ειναι συνεχεια μεσα στο μυαλο μου... δεν ξερω τι να κανω...και το ξερω οτι ποτε δεν θα ειμαστε μαζι...ομως εγω βασανιζομαι και τον αγαπω ακομα...πρεπει ομως να φυγω...γιατι το μονο που θελω ειναι να ειναι ευτυχισμενος... αυτο μονο θελω...και εγω ας ποναω διπλα...