Annachan

Γεια σας, θα ήθελα μα μοιραστώ με καποιον τις σκεψεις μου μιας και τα ενα δυο άτομα που έχουν απομείνει στην ζωη μου θεωρώ πως έχουν κουραστεί να τις ακούνε.
Απο μικρό παιδακι ακομα ήμουν πολύ χαμηλων τόνων, ηρεμη και ντροπαλη. Τα πράγματα επιδεινωθηκαν κυρίως στο λύκειο και εγιναν ακομα χειρότερα στο πανεπιστήμιο. Αρχισα να νιώθω ανασφάλειες σε υπερβολικο βαθμο, ακολουθησαν τρομερές ζηλειες στις σχεσεις μου αλλα και μεταξύ των φίλων μου, ειχα τρομερές απαιτήσεις, ζητουσα την προσοχή μονιμος πανω μου, το μυαλό μου εκανε τρομερα σενάρια και υποθέσεις με το παραμικρό και γενικά άρχισα να φοβάμαι παρα πολυ την απόρριψη και την μοναξια κυρίως στο θέμα της φιλιας.
Αυτο ειχε ως αποτέλεσμα να μαλωνω διαρκώς. Ατομα έφευγαν και δεν ερχόταν κανεις . Mετα τις κρισεις μου ζητουσα συγγώμη και προσπαθουσα να τους εξηγήσω πως εχουν τα πράγματα αλλα και τους φοβους μου αλλα κανενας δεν φαινόταν να καταλαβαίνει.
Να σημειωσω επίσης ότι λόγω του φοβου της μοναξιας, δεν ηθελα ποτε να δημιουργω πρόβλημα. Πολλες φορες με κατηγορουσαν και μου μιλουσαν ασχημα. Πολλες φορες ειχα πεσει στα πάτωματα,φοβομουν να πω την γνωμη μου και ειχα διώξει κάθε εγωισμο καθε αξιοπρέπεια απο πανω μου, προκειμένου να εχω μια καλη σχέση με κάποια άτομα.

Ολοι με κοιτάνε με ασχημο ματι, ολοι με κρίνουν για τα λαθη μου στο παρελθόν .Δεν ξερω να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου. Δεν ξέρω ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος. Εχω μείνει μονη πλεον, βλέπω μονο εχθρους, εχω χασει τον υπνο μου, τον εαυτό μου, την ηρεμία μου. Δεν αντέχω αλλο.. Δεν αντέχω.