Katerina38

Δεν θα πω πολλά.
Ως ένα άτομο που εχει αρκετές ανασφάλειες και ψυχολογικά (λόγω προηγούμενης τοξικής σχέσης, όπου έχει αφήσει κατάλοιπα) πάντα δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ ανθρώπους.

Στο σήμερα.Τα έχω με ένα παιδί εδώ και 2 χρόνια κοντά. Εγώ είμαι μεγαλύτερη,κατά έναν χρόνο.Κανονικα θα έδινα φέτος,αλλά λόγω ενός προβλήματος υγείας,θα δώσω του χρόνου,μαζί του.Έχουμε κοινό στόχο στις εξετάσεις ( Ίδια σχολή,αν μπορέσουμε και ίδια πόλη). Ο χωρισμός λόγω πανελληνίων δεν είναι επιλογή για εμάς. Ίσα ίσα, επειδή είμαστε στην ίδια κατεύθυνση,μας είναι ακόμη πιο εύκολο γιατί θα μπορούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.. επίσης εγώ διαβάζω από τώρα, οπότε για τον υπόλοιπο χρόνο θα είμαι στις επαναλήψεις.

Το δικό μου ερώτημα δεν είναι αν θα τα καταφέρουμε και αν θα κρατήσει.Ξέρω τον χαρακτήρα του,πόσο σταθερός είναι σε αυτά που λέει και πόσο πειθαρχημένος μπορεί να γίνει, ώστε να τα καταφέρουμε και οι δύο.

Το θέμα είμαι εγώ.Που παρόλο που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές πως δεν θα έκανε κάτι για να με πληγώσει,πως ισχύουν αυτά που μου λέει και μου δείχνει καθημερινά την αγάπη του,εγώ δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο,λόγω προηγουμένων τραυματικών εμπειριών που είχα με ένα άτομο,πριν από αυτόν.

Τώρα που θα αρχίσουμε και οι δύο την προετοιμασία για τις πανελλήνιες,μπορεί να ξέρω πως θα τα καταφέρουμε,αλλά ο φόβος μου και οι ανασφάλειες μου δεν με αφήνουν να ησυχάσω. Βέβαια μου έχει γίνει συνήθεια,καθώς δεν συμβαίνει μόνο στην ερωτική σχέση μου.Συμβαίνει σε κάθε είδους σχέση που έχω με έναν άλλον άνθρωπο.Βλεπετε πόσα ψυχολογικά μπορεί να δημιουργήσει ένα μόνο άτομο,ε?
Πλέον, νιώθω ότι ούτε εγώ μπορώ να αφήσω τις ανασφάλειες μου.Αμα τις αφήσω, κατευθείαν το μυαλό μου,μου λέει ότι πάλι θα πληγωθώ.Και συνεχίζω να τις έχω..ξανά και ξανά οι ίδιες σκέψεις..

Θέλω συμβουλές (Πέρα από την βοήθεια ψυχολόγου) που θα μπορέσουν να με βοηθήσουν τώρα,σε αυτή τη περίοδο της ζωής μου.