Klio

Χαίρεται αγαπητέ μέλη! Ειμαι 19 ετών και αντιμετωπίζω πρόβλημα με το σώμα μου. Αυτο που αισθάνομαι ειναι πολυ περίπλοκο και ειλικρινά με εχει εξωθήσει να στερήσω απο τον εαυτό μου τις χαρές και τις απολαύσεις της ζωής.( πχ να παω να κανω μπάνιο σε πισίνα λίμνη κτλπ). Ειμαι 1,64 ύψος και 70(φοράω νούμερο M-L) και κατατάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των παχουλών γυναικών
Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να αποδεχτώ και να αγαπήσω το σώμα μου με συνέπεια να εχω κλειστεί στον εαυτό μου και να νομίζω οτι οι άνδρες δεν με προσεγγίζουν γιατι εχω παραπάνω κιλά. Γνωρίζω πως αυτο το θέμα αντιμετωπίζουν πολλές κοπέλες και ειλικρινά το θέμα των κιλών μου απο ρεαλιστική σκοπιά ειναι μηδαμινό διότι μιλάμε για 10 κιλά παραπανίσια μπορει και λιγότερα(δεν ειμαι ειδικός αλλα τόσο μπορώ να υπολογίσω). Όπως προείπα δεν αγαπάω το σώμα μου με συνέπεια να μην μπορώ να το αλλάξω και να μην εχω το «κουράγιο και την καλή ψυχολογία» για να ξεκινήσω. Ακόμα και στο σπίτι μου παρόλο που κυκλοφοραω γυμνή και έρχομαι σε επαφή με το σώμα μου συνέχεια υποσεινηδητα σκέφτομαι «πως ειναι έτσι τε μπούτια σου» «πως ειναι έτσι τα χέρια σου» κτλπ και μου στερώ ακόμα και την απόλαυση να φορέσω ενα σορτσάκι και ενα τιραντακι για να βγω έξω.
Γνωρίζω πως όλο αυτο ειναι μεσα στο μυαλό μου αλλα ειλικρινά δεν ξερω τι αλλο μπορώ να κανω για να το αποβάλλω. Επιπρόσθετα, ακόμα και στο σεξ ειμαι σφιγμένη διότι σκέφτομαι πως φαινεται στον άλλον το σώμα μου; Αλήθεια του αρέσει η το κανει απο «ανάγκη»;
Και εχω μετατοπίσει όλη την ευθύνη στο σώμα μου(με θεωρώ εμφάνιση κοπέλα με Ωραια χαρακτηριστικά στο πρόσωπο) και στο μυαλό μου αναπαράγεται η σκέψη οτι αν ήμουν αδύνατη θα είχα περισσότερες επιτυχίες στους άνδρες κτλπ. Ακόμα και αν κάποιου το αρέσω και μου το δείχνει κομπλαρω διότι σκέφτομαι οτι ίσως μα μην το αρέσει το σώμα μου αν το δει γυμνό η αν μαρεσει κάποιος σε ενα κλαμπ η κάπου δεν προσπαθώ να τον προσεγγίσω και περιττό να πω οτι δεν φλερτάρω.
Δεν είστε ειδικοί και ειλικρινά δεν ζητάω να μου χρυσοσετε το χάπι.
Θα ήθελα απλα να ακούσω την άποψη σας.
Συγγνώμη για το εκτενές κείμενο και ευχαριστώ εκ των υστέρων:)

Χαίρεται! Ειμαι μεγαλύτερη σου και απο όσο μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου πάντα αντιμετώπιζα το ίδιο πρόβλημα. Θα σου πω την ειλικρινή μου άποψη βάση εμπειρίας χωρις να επιδιδομαι σε γενικολογίες και την Κλασσικη πιπίλα «Ελα ρε συ δεν ειναι έτσι».
Οι πραγματικοί φίλοι ειναι δυσεύρετοι σε αυτήν την υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Είσαι στην εφηβια και είσαι σε ενα περιβάλλον (σχολικό) το οποίο σε εξωθεί να επιλέγεις να κανεις παρέα με συγκεκριμένα άτομα. Απο όσο μπορώ να διακρίνω ίσως εμφανιζεις επιλεκτικότητα στην παρέα σου (και πολυ καλα κανεις!).
Μεγαλώνοντας ο κοινωνικός σου κύκλος θα επεκταθεί και θα έρθεις σε επαφή με καινούργια άτομα κτλπ και θα έχεις και περισσότερες επιλογές. Ειλικρινά, δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι έτσι. Κανε πράγματα που σε γεμίζουν και σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο (ναι ξερω οτι όταν αυτά τα κανεις με παρέα και ποσο μάλλον με αληθινούς φίλους ειναι ανεπανάληπτα) αλλα αν εμβάθυνεις λίγο την σκέψη σου θα δεις οτι σε αυτήν την ζωή πορευόμαστε μόνοι μας.
Όποτε κανένας λόγος για αρνητικά συναισθήματα, είσαι αυτός που είσαι και όταν θα βρεθείς στον κατάλληλο χώρο υπό τις ευνοούμενες συνθήκες θα δεις οτι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου θα ειναι αυτοί που σε αποδέχονται έτσι όπως είσαι και για αυτο που είσαι.
Είσαι και στην εφηβια και όλα αυτά γνωρίζω οτι τα βιώνεις πιο έντονα και ειναι απολύτως φυσιολογικά:)
Ελπίζω να σε ανακουφησα κάπως.