Αδιαφορια:Ο σωστος τροπος η ο λαθος??

Την καλησπερα μου και απο εμενα,παρακολουθω αρκετο καιρο τα δρομενα τησ σελιδας,και ειμαι πραγματικα χαρουμενος που εχω καταφερει να βρω ενα αξιολογο site,να περναω ευχαριστα την ωρα μου στο internet!Σημερα παρο ολα πηρα to θαρροσ να συμετασχω και εγω στην παρεα σας,εκφραζωντας μια ανησυχια μου και εναν προβληματισμο μου παραλληλα.
Εχοντας λοιπον και εγω μια σχεση,περιπου 2 χρονια,με αποφαση της κοπελας,αυτη η σχεση διαλυετε,ειτε με τη προφαση ειτε με την δικαιολογια οτι απλα βαρεθηκε...Θετοντας επεισης σαν δικαιολογια οτι αρχιζε να φοβαται για το μελλον της,οτι τα χρονια περνανε κτλπ...Λογια ισως για τουσ περισσοτερους απο εμας,γνωστα...Εγω παρο ολα αυτα ηταν κατι το οποιο δεν περιμενα να συμβει,εβλεπα την σχεση μας να βαδιζει σε εναν φυσιολογικο ρυθμο.Θεωρο πως ηταν μια σχεση η οποια τα περιελαμβανε ολα.Ενοοντας πωσ υπηρχε εμπιστοσυνη,μια ασφαλεια την οποια την βρισκεις σπανια στης μερες μας,και ισως πολλα αλλα μικροπραγματα τα οποια δεν υπαρχει λογος να τα αναφερω γιατι ισως σας κουρασω.Μια μερα πριν χωρισουμε,γινετε το εξης,μιλουσαμε στο τηλεφωνο και επαναλαμβανε με εναν ενθουσιασμο,πως εγω ειμαι ο αντρας της ζωης τελικα,πως δεν μπορει να φανταστει την ζωη της χωρις εμενα κτλπ..και ενα δευτερο σκηνικο την επομενη μερα,την μερα του χωρισμου δηλαδη,καθομασταν σπιτι μου,και πεφτει για υπνο το μεσημερι,και μου εχει πει πως θελει να φερει την φορμα της εδω για να κοιμαται...2 σκηνικα τα οποια ειλικρινα μπορω να πω πως δεν ηταν fake,ηταν αληθινα λογια απο το στομα της,και το γιατι,ειναι απλα οτι το αισθανομουν αληθινο,δηλαδη ειμουν στο σημειο να ξερω ποτε αυτος ο ανθρωπος μου ελεγε αληθεια και ποτε οχι,ειτε γιατι ειμασταν 2 χρονια μαζι,ειτε λογω ενστικτου.
Στο προκειμενο τωρα,φτανει η ωρα που μου λεει το χωριζουμε,εγω απο τη μερια μου προσπαθω μεσω συζητησης να καταλαβω το γιατι,και να τησ δωσο να καταλαβει οτι πιθανον να βιαστηκε.Ηταν καθετη στην αποφαση της,και στιγμη προς στιγμη το διαπιστωνα,οπου και μετα απλα της ειπα να φυγει!Ως εκεινη την στιγμη δεν ειχε κλαψει καθολου και ειχε μια παραξενη ψυχραιμια...Οταν το ακουει να της το λεω αυτο,εχει λιωσει στο κλαμα,και προσπαθει να με αγκαλιασει και να με φιλησει...Εγω την απεφυγα τελειως,και απλα της εδωσα τα πραγματα της στο χερι...
Εχει περασει περιπου ενας μηνας και κατι,δεν εχω δωσει σημαδια ζωης,εχω κλειστο το κινητο μου,εχω χαθει απο κοινα μερη που συχναζαμε,και απο κοινες παρεες.Οποτε το ερωτημα ειναι φερθηκα σωστα η οχι?Δεν εχω σταματησει ουτε λεπτο να την σκεφτομαι...
Περιμενω τα σχολια σας,συγχωρηστε με για το οποιοδηποτε συντακτικο η ορθογραφικο μου λαθος,αλλα αυτη την ωρα δεν μπρορω να κανω κατι αλλο...
Ευχαριστω και παλι και ελπιζω να μην σας κουρασα...