Questionable Id

Δεν ξέρω από που ν' αρχίσω... υποθέτω από ένα καλησπέρα.

Έχω χρόνια να γράψω. Και στο φόρουμ και γενικότερα. Δεν έχω ιδέα πόσοι θυμάστε την ιστορία μου, που ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια, με την κλιμακωτά αδιάλλακτη στάση μου σχετικά με το κοινωνικό μου φύλο. Γεννήθηκα Στέφανος. Κάπου στα 17 κατάλαβα -ή πήρα απόφαση να καταλάβω- πως δεν ήμουν σαν τα άλλα τα παιδιά. Όταν βγαίνανε αυτά στο προαύλιο να παίξουν μπάλα εγώ καθόμουν στην γωνία, κάτω από μια σκάλα και αναρωτιόμουν ποιος ήμουν... μετά το ποιος έγινε "ποια" και το θέμα ξεκίνησε να ξεκαθαρίζει, κάνοντας, ωστόσο τη ζωή μου ζοφερή.

Ήμουν απλά ένα μικρό παιδάκι... απέναντι σε όλο τον κόσμο. Κατηγορούσα τον εαυτό μου, ένιωθα ενοχές. Με έβριζα, με χτύπαγα. Με έφαγα στη μούρη και μετά με αποδέχτηκα. Το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ, ήταν η συντηρητική κοινωνία, τα λυσσασμένα της σκυλιά που αναζητούσαν θύματα "διαφορετικά" για να κατασπαράξουν. Τα σύνδρομα κατωτερότητας τους. Η ζήλια, η ρουτίνα της ανιαρής, συμβιβασμένης με παρανοϊκές απαιτήσεις και αξίες ζωής τους. Η μισαλλοδοξία. Το τέρας του χριστιανισμού που ψάχνει την "παρα φύση" για να ξεχάσει πόσο κενό είναι. Εγώ την ψιλιάστηκα νωρίς, "τρελάθηκα" νωρίς και την έκανα πανηγυρικά από το πανηγυράκι τους.

Η οικογένεια μου με μίσησε. Έτσι έμαθα πως οικογένεια δεν είναι αυτός που σε γεννά μα εκείνος που σε αγαπά και σε στηρίζει -άμα δεν είσαι μαλάκας- άσχετα με το τι θα πει η κυρά μαρίκα και η κυρά κατίνα από το απέναντι μπαλκόνι. Γνώρισα τη Ρούλα, μια ύπαρξη ξεχωριστή από της άλλες, κοπέλα γεμάτη ζωή και θαυμασμό γι' αυτή. Κατανόηση, αλτρουισμό. Γίναμε φίλες και θα ήμαστε για πάντα.

Πέρα από φίλη/αδελφή, όμως, βρήκα και την πραγματική μου Μητέρα, τη Νάντια. Με πήρε υπό την προστασία της, στην πιο εύθραυστη κατάσταση, με το ζεστό της χέρι γλίτωσε η ψυχή μου από το ψύχος που κινδύνευε να γίνει μονιμότητα και δε μίσησα τους ανθρώπους. Τους κατάλαβα. Έχουν τις αδυναμίες τους, κι εγώ τις δικές μου. Κάνουν λάθη, τσουβαλιάζουν, ξεχνάνε τι μετράει πραγματικά. Δε θα πω πως δεν πειράζει γιατί πειράζει και παραπειράζει! Δεν σκύβω το κεφάλι όμως και προσπαθώ να τους μιλάω και να τους εξηγώ, χωρίς βέβαια να απολογούμαι. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν.

17-18 χρονών δώσαμε πανελλήνιες με τη Ρούλα. Διαβάζαμε μαζί. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Έπρεπε να κλειστούμε σπίτι, να ξεχάσουμε τα πάντα, μέσα στις τόσες ανησυχίες μας αλλά και το ξέσπασμα της νιότης, να μελετήσουμε μέχρι τελικής πτώσεως πράγματα που δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή μας, να τα μάθουμε παπαγαλία, να γράψουμε καλά, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο. Μεταξύ ατελείωτων πάρτυ μιας καταπιεσμένης γενιάς που δεν ευχαριστιέται τίποτα γιατί της λείπει το κίνητρο. Μεταξύ φαύλης κοινωνικοποίησης στη μόδα του περιθωρίου της ναρκωκουλτούρας. Μεταξύ κομματόσκυλων και αριστούχων από σημειώσεις της ΔΑΠ, ψωνισμένους ακαδημαικούς και ζόμπι που βιάζονται για να πάρουν το πτυχίο τους και αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω τους, έπρεπε να πάρουμε το πτυχίο μας για να καταλήξουμε πτυχιούχοι άνεργοι κι εμείς. Προσωπικά δεν τα πολυκατάφερα.

Πέρασα ψυχολογία (Πάντειο). Στο πρώτο έτος πήγαινε καλά αλλά δεν είχα χρήματα. Η Νάντια βοηθούσε όσο γινόταν αλλά κι εγώ δεν ήθελα να την επιβαρύνω γιατί οι εποχές ήταν δύσκολες, κι είχε να συντηρίσει εμένα, τον εαυτό της και τη Ρούλα που είχε περάσει Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Άσχημη κατάσταση και πάλι καλά που είχε ακόμα τη δουλειά της. Έπρεπε να βρω κι εγώ μια.

Να πω εδώ, όσον αφορά την ιδιαιτερότητα μου, πως είχα πλέον μάθει να αντιμετωπίζω πιο ώριμα τις αντιδράσεις. Στη σχολή δεν προκαλούσα με φανταχτερές εμφανίσεις, ούτε όμως ντυνόμουνα σαν άντρας για να κρύψω τον αληθινό μου εαυτό. Τις "εξορμήσεις" στην πιάτσα τις είχα από καιρό σταματήσει. Είμαι ρομαντική με αυτά τα πράγματα και δε μου άρεσε να με αντιμετωπίζουν σαν ένα κομμάτι κρέας. Δυστυχώς σε 'μας τις τρανς υπάρχει μια προκαθορισμένη κατάσταση. Ήμαστε αναγκασμένες να ακολουθάμε σώνει και καλά το δρόμο της πορνείας (προσοχή, δεν το κατακρίνω για όποια το γουστάρει) γιατί ήμαστε "απόκληρες". Εγώ δεν το δέχτηκα αυτό. Και είχε και τις συνέπειες του. Όπως το ότι δεν είχα οικονομική άνεση και έκανα πιο δύσκολα σεξ. Κάθε πράγμα έχει κι ένα τίμημα.

Όσο για τις φιλίες, γνώρισα κόσμο που με καταλάβαινε. Προερχόταν κυρίως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Τα βρίσκαμε και στα σεξουαλικά και στα πολιτικά (τότε άρχισα δειλά δειλά να ασχολούμαι) και το πράγμα κύλαγε.

Είναι όμως αυτό το πρόβλημα επιβίωσης στη μέση... αυτά τα καταραμένα τα λεφτά. Όλα καταλήγουν εκεί πέρα είτε το θες είτε όχι. Έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια όμως η Νάντια έχασε τη δικιά της. Δεν τίθεται αμφιβολία, είχα χρέος να τη στηρίξω. Έψαχνα κι άλλη δουλειά. Στη Ρούλα δεν είχαμε πει τίποτα, της έστελνα εγώ λεφτά. Δεν έπρεπε να το μάθει γιατί δε θα το δεχόταν, ίσως παράταγε τη σχολή της, πράγμα που αναγκάστηκα εν τέλει να κάνω εγώ, κατά το δεύτερο έτος. Δε ξέρω αν μετανιώνω -άλλωστε δεν το 'κανα για να πηγαίνω σε πάρτυ- αλλά το αντικείμενο μου άρεσε και νιώθω μια πικρία.

Είναι και η κρίση και όλα αυτά. Δε θα πω τις γραφικότητες του τύπου "είναι κρίση αξιών" γιατί πάντα ήταν. Η καθημερινότητα εξουθενωτική, η δημιουργικότητα περιορισμένη (είχα σκεφτεί να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη ζωγραφική). Ο έρωτας δεν είχε θέση. Δεν προλάβαινε να έχει.

Η τύχη μου χαμογέλασε ένα τετράμηνο πριν. Οι συγκυρίες με οδήγησαν στο πιο γλυκό τρακάρισμα. Έπεσα πάνω στον Νίκο.

Εργαζόμουν και εργάζομαι σε ένα μπαρ στο γκάζι. Εκείνος ερχόταν συχνά, τον σέρβιρα, ανταλλάζαμε μερικές κουβέντες, συστηνόμουνα "Στεφανία", φαινόταν να με συμπαθεί αλλά δε λέγαμε και πολλά στην αρχή. Ώσπου μια μέρα ήπιε παραπάνω από το συνηθισμένο και μου ανοίχτηκε. Ο πατέρας του ήταν από τα γιάννενα και η μητέρα του από την Πολωνία. Κατέληξε στην αθήνα για δουλειές και ένιωθε πολύ μόνος. Δεν ήταν κανένας ηλίθιος. Τα βρίσκαμε και με σεβόταν. Του είπα την ιστορία μου και συγκινήθηκε. Καταλήξαμε στο κρεβάτι του...

Το επόμενο πρωί είχα μια κρυφή ελπίδα, αγουροξυπνημένη ελπίδα πως η ζωή μου θα εισερχόταν σε νέο, φωτεινότερο κεφάλαιο. Γιατί όχι. Δε μου άξιζε;

Ε λοιπόν το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε και κράτα φλογερό ως τώρα, 4 μήνες μετά. Προχθές μετακόμισα στο διαμέρισμα του Νίκου, να κάνω μια καινούρια αρχή. Φίλησα τη Νάντια στο κούτελο, τη Νάντια μου που τόσο με έχει στηρίξει. Είχε έρθει και η Ρούλα από την Κρήτη να μας δει. Τον συμπάθησε πολύ το Νίκο και αυτό με γέμισε ευτυχία.

Δουλεύω ακόμα στο μπαρ που προανέφερα και δόξα τω θεώ ο Νίκος βοήθησε όσο μπορούσε τη Νάντια ώσπου ξαναστάθηκε στα πόδια της και βρήκε μια δουλειά.

Νιώθω εντάξει, σχετικά. Ο κόσμος παραμένει σκληρός, δολοφονικός θα έλεγα. Πολιτικά, κοινωνικά, σεξουαλικά. Πριν μερικές μέρες κάποιοι χυδαίοι "άντρακλες" επιτέθηκαν σε τρανς, στην πλατεία εξαρχείων αλλά και στο πανεπιστήμιο. (δείτε εδώ λεπτομέριες http://queertrans.espiv.net/). Μη μιλήσω για τα ομοφοβικά αίσχη που συμβαίνουν στη Ρωσσία. Τα πράγματα επιστρέφουν σε μεσαιωνικές καταστάσεις, δεν πρέπει να απατόμαστε.

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στην εναντίωση που έχει να κάνει με το ρατσισμό, την ομοφοβια, το σεξισμό και την τρανσφοβία. Γράφω λοιπόν αυτό το μήνυμα για τους εξής λόγους, να μάθει ο κόσμος που παρακολούθησε την ιστορία μου και μπορεί να έχει κι αυτός παρόμοιες ιστορίες μέσα του, πως δεν πρέπει να βάζει το κεφάλι κάτω μα να παλεύει με το αίμα του για να παίρνει ο,τι του αξίζει. Μια ζωή δηλαδή με αξιοπρέπεια. Να μη φοβάται να λέει αυτό που σκέφτεται, να δείχνει αυτό που είναι, να αγαπά και να δημιουργεί. Μόνο έτσι θα "την παλέψουμε".

Βλέπω πως πολλά παιδιά ακόμα στο φόρουμ ανησυχούν για την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αν οι εποχές δεν έχουν αλλάξει, ας τις αλλάξουμε εμείς.

Αυτά είχα να πω, μέσα από την καρδιά μου. Ο κύκλος δεν κλείνει αλλά θεριευει!

Με πολιτικο στιχο και συνειδητοποιημενο.
Το 'χουν κατι φιλοι μου.
Τσεκαρετε, εχει ποιητικα πραγματα.

spam link removed.

Χαιρετε. Σας καλησπεριζω ξανα, υστερα απο καμποσο καιρο, ωστε να συνεχισω την καταγραφη της ιστοριας μου, αφενος γιατι παρατηρω οτι ενδιαφερει τους χρηστες του φορουμ (που δε μπορω να τους ευχαριστησω αρκετα, βλεποντας ποσο νοιαστηκαν...) και αφαιτερου επειδη σιγουρα η τουτη η πραξη λειτουργει ψυχοθεραπευτικα.

Εχουμε και λεμε:
Σας αφησα στο σημειο οπου ελαβε χωρα ο παγερος αποχωρισμος με τον πατερα μου. Στο περας της τοτε εβδομαδας δεν ειχα καποιο νεο, ωσπου εφτασε η Δευτερα, και το τηλεφωνο του σπιτιου στο οποιο ακομη φιλοξενουμαι χτυπησε: Ξαφνιασμενη εως τρομαγμενη, μολις καταλαβα για ποιον επροκειτο, ξεκινησα να μιλαω δειλα, ρωτωντας, για αρχη, πως εμαθε η μητερα μου τον αριθμο. Η φωνη της ακουγοταν ξεχειλισμενη απο απαθεια. Αδυνατουσα να μαντεψω τα συναισθηματα που βρισκονταν στον πατο. Ο διαλογος που ακολουθησε πηγαινε καπως ετσι:

-Με πηρε η μητερα της φιλης σου και μου εδωσε τη διευθυνση του σπιτιου.
-Τί; για ποιο λογο;
-Ειπε οτι θα προσπαθησει να μας βοηθησει να επανενωθουμε. Θελει να περασουμε απο ‘κει για να μας κανει το τραπεζι.
-Εμενα δε μου μιλησε καθολου γι’ αυτο! Της ειχα ξεκαθαρισει...
-Ζητησε ευγενικα να το κανονισω.
-Και τί θα κανεις;;
-Θα το συζητησω με τον πατερα σου.
-Μην του πεις τιποτα! Δε ξερω...

Αυτοστιγμει η φωνη της, σκοτωνοντας την ιδιοσυγκρασια που προσωρινα τη χαρακτηριζε, εξαπελυσε καποιον εκνευρισμο:

-Αντρας μου ειναι! Πρεπει να το μαθει.
-Μα...

Κατα το μεσημερι, μολις σχολασε απ’ τη δουλεια η Νάντια, ετρεξα να της μιλησω. Αποκριθηκε, συγκρατωντας την κουραση της, με ηρεμια και καλοσυνη (κατι που, τοσο καιρο μετα, δε σταματαει να με εκπλησσει ευχαριστα), τονιζοντας πως επιθυμει να βελτιωσει την κατασταση γιατι «οι οικογενειες δεν πρεπει να ειναι διαλυμενες, οταν γινεται διαφορετικα»*, οτι ελπιζει για το καλυτερο και πως το ιδιο οφειλω να κανω κι εγω. Το μονο που εκανα, ομως, ηταν να δηλωσω την ανησυχια μου.

Το βραδυ της Τεταρτης με βρισκει στην τραπεζαρια της Νάντιας, μ’ εκεινη δεξια μου, τη Ρούλα αριστερα και τους γονεις μου στην απεναντι μερια του τραπεζιου.
Την ατμοσφαιρα εζωνε αμηχανια. Ημουν ντυμενος σαν στο παρελθον, αγοριστικα, ωστε να προλαβω περαιτερω ξεσπασματα και προκλησεις (μην ξαναγινοταν το κακο... μια φορα ηταν παραπανω απο αρκετη). Αρχισαμε να τρωμε σιωπηλα το νοστιμο φαγητο που ετοιμασαμε παρεα οι τρεις μας, κανεις δεν τολμουσε να κοιταξει με ευθυτητα τον αλλο, παρα μονο ο πατερας μου, που εριχνε, περιοδικα, μερικα εντονα βλεμματα, γεματα θρασσος. Η σιγη εσπασε μολις το γευμα εφτασε στην ολοκληρωση του (πραγμα που συνεβη συντομα, λογω των περιστασεων), κι η Νάντια βρηκε το απαιτουμενο κουραγιο που θα της επετρεπε να μπει στο θεμα.

-Οπως ειπα και στο τηλεφωνο, στην κυρια Αντιγόνη, σας καλεσα εδω...
-Ξερουμε γιατι μας φωναξες. Δε χρειαζεται να εξηγησεις παλι... και ασε στην ακρη τους πληθυντικους και τις ευγενειες.
-...Ξερεις, Χρήστο, ειναι τελειως ανωφελοι οι υψηλοι τονοι.
-Ξερω. Ξερω πως δε χρειαζομαι χαιδεματα για να μιλησω, δε κανουν ετσι οι αντρες.
Ηρθα εδω για να πω καποια συγκεκριμενα πραγματα σ’ αυτον... και μετα να φυγω.

Το δευτερολεπτο εκεινο μαζευω τις δυναμεις μου, σηκωνω το κεφαλι μου και τον κοιταζω αφοβα στο προσωπο.

-Πες ο,τι θελεις.
-...Ο,τι θελω στο ‘χω ξαναπει, αλλα θα κανω μια προσπαθεια, αφου ηθελε η γυναικα μου να ‘ρθουμε εδω.
-Δεν αλλαξε τιποτα απο οσα σου ‘πα... ειμαι αυτο που ειμαι. Οχι αυτο που βλεπεις τωρα, ουτε αυτο που θελεις να βλεπεις.
-Σκατα στα μουτρα σου εισαι.
-Ο,τι νομιζεις... πιστευω πως εγινε ηδη ξεκαθαρο οτι δεν προκειται να βγαλουμε ακρη με ‘σενα, ετσι οπως συμπεριφερεσαι.
-Οπως γουσταρω θα σου φερομαι, οπως ταιριαζει στη γυναικουλα που εισαι.

Η Νάντια προσπαθει ανεπιτυχως, με παρακλησεις, να τον συνεφερει.
Η κουβεντα μας συνεχιζεται σε ιδιο μοτιβο.

-Ισως τελικα δε σε πειραζει που ειμαι «γυναικουλα». Παντα απαισια φεροσουν στις γυναικες. Κι αν κρινω απ’ τη συμπεριφορα σου στη «γυναικα σου», τ’ απολαμβανεις.

Εκεινος μενει ακινητος για λιγο, ενω η μητερα μου πεταγεται με ορμη:

-Να αφησεις ησυχο τον αντρα μου, ακους; Εσυ εισαι το προβλημα, δεν ειναι αυτος.
Βγαλε το σκασμο πια! Οποτε ανοιγεις το στομα σου μας αηδιαζεις.

-Κυρια Αντιγόνη... ησυχασε κι εσυ... φτανει ενας να φωναζει.

-Παρατα μας εσυ... βρηκε το γιο μου η κορη σου, κι αντι να τον πεταξεις εξω, μαζι μ’ αυτην, που συναναστρεφεται μ’ ενα τετοιο... εκτρωμα, ή τουλαχιστον να της βαλεις μυαλο για να ξεκοψει... τον πηρες και τον μαζεψες στο σπιτι σου!

-Σε παρακαλω!

Η Ρούλα, μη μπορωντας να κρατηθει παραπανω, ορθωνεται, κι οντας κατακοκκινη ξεσπαει:

-Προσεξτε πολυ πως μιλατε στη μητερα μου! Ή καλυτερα, μην τη βαζετε καθολου στο στομα σας, δεν ειναι γι’ αυτο, ουτε και το παιδι σας! Τωρα καταλαβαινω ποσο δικιο ειχε οταν μου ελεγε για τους δυο σας. Δεν μπορειτε να δεχθειτε με τιποτα το ειναι του αλλου, απαιτειτε να ερθει στα μετρα σας και να γινει δυστυχισμενος, αλλιως τον φτυνετε και τον προσβαλετε και τον πετατε!

Ο πατερας μου επανερχεται:

-Δεν ειμαστε εμεις που τον καναμε ρεζιλι, κοπελιτσα μου! Αυτος τα ‘κανε σκατα, μαζι και τη ζωη μας. Ειναι η καταστροφη και το μαυρο χαλι η... φιλεναδιτσα σου.
Κι αφου συνεχιζεις να την υπερασπιζεσαι καλη ηλιθια εισαι κι εσυ! Κατσε με το τραβελι να κανετε τις μανταμιτσες. Με την πουτανα!

Η αγανακτιση μου εχει φτασει στο αμην. Ανοιγω οργισμενα το στομα μου:

-ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΣΚΑΣΕ!!
Μαθε να μιλας σαν ανθρωπος στους ανθρωπους που σε καλεσαν στο σπιτι τους και σε ταισαν. Και δεν ειχαν καμια ορεξη να τους τρελανεις με τις γκαριδες σου!

-Τί ειπες;;

-Αυτο που ακουσες! Βγαλε το γαμημενο σκασμο, σηκω και φυγε απο ‘δω παλιομαλακα! Δε γουσταρω να ξαναδω τη μουρη σου, ουτε ν’ ακουσω τη μιλια σου!

Τα πραγματα εχουν φτασει στο απροχωρητο. Αναγνωριζω απευθειας οτι τα ‘κανα χειροτερα... μα ειχα θολωσει, και μαλλον δε νιωθω ενοχες γι’ αυτο.
Ο «πατερας» τρεχει, φουριοζος, κατα πανω μου, ριχνει στο περασμα του τις καρεκλες, μαζι με καποια πιατικα (απο τη δονηση), φτανει και με πιανει αγρια απ’ το λαιμο. Νομιζα πως θα πεθανω... Η Ρούλα τον τραβαει ματαια... Η μητερα μου, σχεδον ανεκφραστη, απλως παρατηρει, κι επειτα σηκωνεται και τρεχει προς το μερος μας, καθως η Νάντια τον χτυπαει στο κεφαλι για να μ’ αφησει. Μολις παω να του ξεφυγω τον βλεπω να της ριχνει ενα πανισχυρο χαστουκι. Η Νάντια πεφτει κατω. Ξεκινω να τον κλωτσαω οσο πιο γερα μπορω... ελευθερωνομαι απ’ τα δεσμα του και σπευδω να δω τι κανει...

Δοξα τω Θεω, δεν ειχε μενει αναισθητη.
Μεσα στο χαμο ηχει ενα πνιχτο «Παμε να φυγουμε». Λιγα δευτερα μετα το κλεισιμο της πορτας, υστερα η μηχανη του αυτοκινητου. Ημασταν παλι οι τρεις μας. Σοκαρισμενες. Κρατουσαμε το χερι της Νάντιας προσπαθωντας να τη σηκωσουμε απ’ το πατωμα. Το μονο που ειχε μεινει απ’ την «επανενωση» ηταν η τεραστια μπλαβαδα του προσωπου της. Με τα πολλα συνηλθε εντελως.

Εκεινο το βραδυ ηταν μουγγο... κανεις δεν ειχε την αντοχη να σχολιασει και να παρει αποφασεις. Εξουθενωμενες και καταρρακωμενες καθισαμε λιγο στον καναπε να ηρεμισουμε· λιγο αργοτερα πεσαμε στα κρεβατια μας.

Ξημερωσε. Πηγα μεχρι την κουζινα να ετοιμασω πρωινο. Η Νάντια βρισκοταν ηδη καθισμενη, πινωντας ταλαιπωρημενα τον καφε της. Το προσωπο της εμοιαζε σχεδον αποκρουστικο... Ενιωσα συντετριμμενη. Ακολουθησε η Ρούλα, που μολις ειχε ξυπνησει, με παρομοια αντιδραση.

Εφτιαξα δυο καφεδες και πηρα φρυγανιες απ’ το ντουλαπι. Επρεπε να μιλησουμε.

«Να του κανεις μηνυση!» ακουστηκε απο τη μερια της Ρούλας. Δεν παρελειψα να συμφωνησω.

Παρατηρησαμε τη Νάντια ανημπορη, να προσπαθει να βρει τις λεξεις, να συγκεντρωσει το μυαλο και ν’ απαντησει. Φανηκε να τα καταφερνει:

«Οχι...» τραυλισε.
«Γιατι οχι; δες πως σ’ εκανε το γουρουνι!» παραπονεθηκαμε ομοφωνα.

«Δε θελω να μπλεξω αλλο μαζι του... δε θελω να τον ξαναδω μπροστα μου ποτε.
Θα προσπαθησω... θα προσπαθησω να συμβει το ιδιο και με ‘σας! Εισαι παιδι μου πια... (λεει γλυκα αντικριζοντας με) το δευτερο παιδι μου.. Δε θα τους αφησω να σε βλαψουν αλλο, αν γινει αυτο θα καλεσω την αστυνομια και θα τον μαζεψουν τον κυριο... αλλα προς το παρον δε θελω να ‘χω σχεση μαζι του, ουτε δικαστικη.
Θα παρω τη γυναικα του κι αυτο ακριβως θα πω, για να τον ενημερωσει.»

Αισθανθηκα την ανακτηση της χαμενης μου ασφαλειας, δακρυζοντας...



Απο τοτε αρχισαμε, σιγα μα σταθερα, να βρισκουμε παλι την ηρεμια, το ρυθμο και τη γαληνη μας. Μεχρι σημερα δε μας εχει ενοχλησει κανεις. Εγω και η Ρούλα, πηγαινοντας πια στην 3η Λυκειου ετοιμαζομαστε για τις εξετασεις, διαβαζουμε μαζι, κι οσο ζορικα κι αν ειναι τα πραγματα ευελπιστω οτι θα τα φερουμε εις περας. Αλλωστε ξερετε πολυ καλα οτι εχουμε περασει και χειροτερα στο παρελθον...
Η Νάντια τα πηγαινει υπεροχα με τη δουλεια της ως διακοσμητρια.
Επιτελους τα πραγματα φτιαχνουν και οι πληγες επουλωνονται.

Σας ευχαριστω ξανα ολους για τη στηριξη, και ειδικα εσενα, ath4, που με ξαφνιασες, αφου οφειλω να ομολογησω οτι ειχα μια προκαταληψη εναντι διαφορων φανατικων οπαδων ποδοσφαιρικων ομαδων. Ισως δε θα ‘πρεπε ομως να γενικευω.

Ωρα να σας ενημερωσω για την εξελιξη της ιστοριας μου:
Περασαν αρκετες μερες απο τη φυγη μου. Ο πατερας μου ευτυχως δε με βρηκε κατα την πρωτη περιοδο, που ηταν αναμφιβολα περιοδος μεγαλου θυμου.... οργης καλυτερα.
Δεν τα πηγαινα καλα, ωστοσο, με την αγωνια της ενδεχομενης μεγαλης φασαριας, κι ετσι αποφασισα να επικοινωνησω με τη μητερα μου. Της ειπα να κανονισει να βρεθω με αυτον.... σ’ ενα μερος ομως με πολυ κοσμο. Θα με πηγαινε η μητερα της φιλης μου, και θα περιμενε κοντα για να με παρει. Ολ’ αυτα για λογους ασφαλειας.

Το απογευμα της επομενης μερας με βρισκει να καθομαι στην καφετερια ενος πολυπληθου εμπορικου κεντρου, με τον πατερα μου να κοιταζει σχεδον αινιγματικα. Ηταν περιπου ηρεμος, υπο την εννοια οτι δε φωναζε δηλαδη. Υστερα απο μερικα δευτερα διεκρινα το ματι του που γυαλιζε. Φαινοταν θολωμενος, οι οφθαλμοι του κρυβαν μια ακατασχετη παρανοια που παλευε να κρατηθει στο «γυαλι» της, να μην το σπασει κι απελευθερωθει μια θυελα καταστρεπτικων αποτελεσματων.

Δειλα εκανα ν’ αρχισω την κουβεντα. Με φωνη συγκρατημενα τρεμαμενη φανηκα ν’ αφηνω ενα σιγανο «Πώς εισαι;». Εκεινος δεν αποκριθηκε αμεσα -με λογια- παρα σηκωσε το κεφαλι του... Περασαν 2 λεπτα: Αφεθηκε μερικως ελευθερος ξεφωνιζοντας...

-Πού στο διαολο ησουν;
-Σου ειπε η μαμα, σε μιας φιλης μου.
-Ξερεις τί ζημια μας εκανες; Καταλαβαινεις; Αν σε εβρισκα πριν απο λιγες μερες θα σε σκοτωνα.
-Πρεπει να ηρεμισεις. Ηταν καπως... τρελη αυτη η πραξη, αλλα την αισθανομουν σαν μονη επιλογη. Ολες οι απειλες... Και τελικα το εμαθες.
-Τί να μαθω; Πως ο γιος μου θελει να τον παιρνει φορωντας γοβες; Το μοναχοπαιδι μου, που εφτυσα αιμα για να μεγαλωσω...; Σοβαρεψου.
-Μιλαω πολυ σοβαρα. Δε φταιω εγω για ο,τι νιωθω. Και στο κατω κατω, παραμενω ακομα παιδι σου, νομιζω. Κι ο,τι κι αν αποφασισεις, οπως κι αν συμπεριφερθεις, αυτο δεν αλλαζει.

Συνεχιζει να με αντικριζει σκληρα. Μαντευω ομως μια κρυμμενη, μικρη συναισθηματικη υποχωρηση.

-Κι εσυ... δε μπορεις να βγαλεις αυτες τις μαλακιες απ’ το μυαλο σου; Γιατι δεν προσπαθεις ρε Στεφανε;
-Προσπαθησα... πολλες φορες, παλια. Κανενα αποτελεσμα.
-Δηλαδη εισαι πουστρα.
-Δεν ειμαι πουστρα! Ειμαι γυναικα. Νιωθω τετοια και τετοια θελω να γινω και εξωτερικα. Δε μπορω να κρυψω αυτο που αισθανομαι. Τουλαχιστον οχι για πολυ.
-Και τί θα πει ο κοσμος; οι συγγενεις; Ηδη στους φιλους μας ρεζιλεψες. Τρελαθηκα για να σκασει η μανα σου, εκλαιγε και εβριζε για μερες. Κι εγω νευριαζα και ηθελα να σε κανω μπαουλο. Μαλλον επρεπε να το ‘χα κανει πιο νωρις. Αν σ’ εδερνα περισσοτερο οταν ησουν μικρος μπορει να ‘χες στρωσει.

Γυρνω το κεφαλι μου κατα τον κοσμο. Tον κοιταζω, επειτα, πικρα:

-Βεβαια, αλλα δε μπορουσες, γιατι εμπαινε η μαμα στη μεση και τις ετρωγε αυτη. Και μετα ελεγε οτι σ’ αγαπουσε... κι ακομα το ξεστομιζει. Αλλα δεν ειναι ωρα τωρα να μιλησουμε γι’ αυτα.
-Και τί θες να πουμε;
-Θελω να ξερεις πως επαψα πια να σε φοβαμαι. Θα κανω ο,τι ειναι καλο για μενα.
-Ησουν παντα εγωισταρος. Εμενα μου ‘βγαινε το λαδι για σας, για την οικογενεια μου, και παντα ειχες κατι να πεις, ησουν απομακρος και δε σεβοσουνα. Αλλιως δε θα τις ετρωγες.
-Και πού μας εφερε αυτο;
-Δε μπορω να ανεχτω αυτο που μου λες! Πρεπει να γινεις κανονικος, αλλιως να μας ξεχασεις.
-Σου ειπα, θα κανω εκεινο που θα χρειαστει για να με φροντισω.
-Μα γαμω την παναγια μου... Τί θες ρε μαλακα; Να σε διαγραψουμε θες;;
-Εσυ ειπες πως θα το κανετε. Εγω θελω απλα την ησυχια και την ελευθερια μου να κανω αυτο που θελω.
-Μαλιστα. Μυαλο δε βαζεις.

Τη στιγμη αυτη σηκωνεται, παιρνει απ’ το πορτοφολι του ενα χαρτονομισμα και το πετα στο τραπεζι. Φουριοζος, απογοητευμενος, χωρις να πει τιποτα αλλο, διχως καν να με κοιταξει στο προσωπο, φευγει. Του μιλησα αλλα δε γυρισε να με δει. Πηρα τα ποδια μου και τα ‘συρα μεχρι το αυτοκινητο.

Αυτη ειναι η «κουβεντα», η πρωτη ειλικρινης, κι ισως η τελευταια, με τον πατερα μου. Χαρακτηκε στη μνημη μου βαθια, και δε νομιζω οτι ποτε θα την ξεχασω.

Ειμαι θλιμμενος... αλλα νιωθω ενα βαρος να ‘χει φυγει απο πανω μου.
Ισως ηταν γραφτο να χωριστουμε...

Γεια σας και παλι! Πολλα, συνταρακτικα γεγονοτα συνεβησαν απο την τελευταια φορα που σας μιλησα. Καταρχας γνωρισα μια φιλη! Προκειται για εξαιρετικη κοπελα, καλοκαγαθη και ζωηρη, πανω απ' ολα ομως, δειχνει κατανοηση, και ειναι κατι υπεροχο αυτο. Τη γνωρισα στο φροντιστηριο, σ' ενα διαλειμμα (ειναι απο αλλη ταξη) κι απο τοτε αρχισαμε να κανουμε παρεα, σταδιακα ολο και πιο πολυ. Την εμπιστευθηκα λοιπον τοσο που αποφασισα να της πω το προβλημα μου. Μπορει να ξαφνιαστηκε, ωστοσο το πηρε εντυπωσιακα ομαλα. Κι αρχισε μαλιστα να με παρηγορει και να προσπαθει να με συμβουλευσει. Ευχαριστω καθημερινα το θεο που τη γνωρισα. Ποσω μαλλον λαμβανοντας υποψιν τα γεγονοτα που θα σας διηγηθω.

Πρωτα να πω οτι η μητερα μου συνεχιζε τις απειλες, κι ηταν κατι που με ειχε κυριολεκτικα τρελανει. Κι οχι μονο αυτο, αλλα πετουσε και καλοκρυμμενες σποντες μπροστα στον πατερα μου. Ετσι κι εγω ενα βραδυ δεν αντεξα αλλο.

Ηταν σαββατο. Το σπιτι γεματο απο επισκεπτες, φιλους οικογενειακους, που παρασιτουσαν φιληδονα στο σαλονι. Ειχε προηγηθει μια ιδιαιτερα μεγαλη προσβολη απο τη μητερα μου (δε θελω να ανακαλεσω το περιεχομενο της γιατι θα συγχιστω). Ο κομπος ειχε φτασει στο χτενι. Τα νευρα μου ειχαν τεντωθει. Κατι επρεπε να κανω. Επαψα να φοβαμαι, χαρη στην δυναμη που μου χαρισε η οργη μου. Ετσι αποφασισα να κανω το εξης: ντυθηκα, οπως ντυνομουν τα βραδια στις εξοδους μου. Ως μια γοητευτικη και τολμηρη γυναικα. Εβαλα μια κοκκινη περουκα που μολις προσφατα ειχα αγορασει και κρυψει στο δωματιο που και γενικα στολιστηκα πληρως... Και κατεβηκα στο σαλονι! Μολις με ειδαν ολοι καραφλιασαν, και μονο οταν μιλησα καταλαβαν πως ημουν εγω. Ο πατερας μου ειχε τελειως παγωσει. Εγω ξεκινησα να μιλω δυνατα και καθαρα, εξηγωντας πως ετσι θελω να ειμαι απο δω και περα. Μανιασμενος, τοτε, σηκωθηκε βριζοντας για να με χτυπησει. Ευτυχως οι καλεσμενοι τον σταματησαν μετα το πρωτο χαστουκι. Ετσι, μαζεψα τα πραγματα μου, κι εδω και καμποσες μερες μενω μετη φιλη μου και τη μητερα της. Το χειροτερο ειναι πως ο πατερας ψαχνει να με βρει...

Εγω ισως να ανακαλυψα μια νεα μεθοδο αυνανισμου.
Βαζεις μουσικη με παρα πολυ μπασο (πχ dubstep) και εχεις πισω απο το subwoofer τα γεννητικα σου οργανα. Και του δινεις και καταλαβαινει. Οι δονησεις του ηχειου και ο αερας που πεταει ειναι ενα ρυθμικοτατο και δροσιστικο μασαζ. Οι κινησεις του χεριου πρεπει να συμβαδιζουν με το ρυθμο..

Έγραψε:(Webmaster@10 Ιουλίου 2011)

Τι σου είπα;

Έγραψε:(Webmaster)

Σε ποιους έχεις να δώσεις λογαριασμό; Κάνε ό,τι νομίζεις καλύτερο για τον εαυτό σου και κράτα το κρυφό και προσωπικό.

Τι έκανες; Δεν έκανες τίποτα για τον εαυτό σου και αντί να το κρατήσεις προσωπικό και κρυφό πήγες και το είπες στη μάνα σου.

Ήθελές τα κι έπαθές τα.

Εσυ ο,τι κανεις στη ζωη σου το κρατας κρυφο και προσωπικο; πολυ αμφιβαλλω, κι αν μου πεις οτι το κανεις θα σου απαντησω οτι ως καποιος που εχει αποδεκτη σεξουαλικοτητα απο την κοινωνια δεν αντιλαβανεσαι καν το που επεκτεινεται αυτο που λες, και ποσο περιοριζει την προσωπικη ελευθερια και βλαπτει το αισθημα του αυτοσεβασμου σκοτωνοντας εξαναγκαστικως και αθεμιτα την ειλικρινεια.
Τελως παντων, ας κανει ο,τι θελει η μανα μου... τί εχω για να το χασω...

Η καταληξη του θεματος με την μητερα μου ηταν πολυ κακη. Μου ειπε, ετσι στην ψυχρα, οτι αν δε φυγω συντομα απο το σπιτι θα το πει στον πατερα μου! Αν ειναι δυνατον, δε την ειχα για τοσο... ας μην το πω. Δε ξερω αν υπαρχει το ενδεχομενο ν' αλλαξει γνωμη, παντως φαινοταν παρα πολυ σοβαρη και απομακρη.

Και τωρα;;;

Παιδια τελικα ειχε εξελιξη το θεμα. Επιασα τη μανα μου και της το πα. Στην αρχη δε με πιστεψε, νομιζε οτι εκανα πλακα. Μετα σωπασε για ωρα... κι υστερα μου ειπε πως θελει να σκεφτει, οτι θα μου πει αργοτερα πώς θα το αντιμετωπισει. Δε ξερω αν θα μου βγει σε καλο..
Αλλα ηταν μια θαρραλεα προσπαθεια.
Ο χρονος θα δειξει.

Η αγαπη που θα μπορουσε να προκυψει αν ολοι 'βαζαν πανω απ' ολα τη λογικη θα ηταν πολυ μεγαλυτερη και πολυ πιο ωφελιμη απο τη σημερινη "αγαπη", που κρυβει παραλογισμους και αυτοκαταστροφες. Αυτη ειναι η αποψη μου. Πιθανοτατα ουτοπικη.