Ένας έρωτας και ένας άλλος μου εαυτός...

Κοίτα...για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν είμαι εγώ που δεν του μιλάω, ή αν εκείνος δε μιλάει σε εμένα!Νομίζω ότι απλά κανείς μας δεν είναι εκεί για να το διαπιστώσει...
Αλλά και να του μιλήσω να του πω τι?Πως μου λείπει, πως τον νοιάζομαι και πως ό,τι ζω θέλω να το μοιράζομαι μαζί του..?Αφού με πλήγωσε...δε μου είναι ιδιαίτερα εύκολο να το ξεπεράσω αυτό!Άλλωστε αφού ο ίδιος δεν έχει δώσει σημεία ζωής μέχρι τώρα, μάλλον με έχει ξεπεράσει, κι ίσως ξεχάσει κιόλας!Άρα ποιος ο λόγος??
Δεν είναι κομματάκι ανόητο να κυνηγήσω κάποιον που με πλήγωσε και μετά με ξέχασε από πάνω??

Πέρασαν 8 ολόκληρες μέρες χωρίς να σας πω νέα για την αγιάτρευτη περίπτωσή μου...
Έτυχε να αναμιχθώ σε μία συζήτηση με ένα παιδί που δουλεύαμε μαζί όταν ήμασταν μαζί με το αγόρι μου,και οφείλω να ομολογήσω ότι τα χαστούκια ήταν απανωτά! Έμαθα λοιπόν, ότι το παιδί που τα είχαμε μιλούσε για μένα σε πολλούς με τα καλύτερα λόγια είτε επρόκειτο για τη δουλειά μου είτε για το χαρακτήρα μου και μάλιστα σε κάποια φάση προσπάθησε να με προστατέψει κιόλας!Άκουσα κι άλλα πράγματα για εκείνον, και κατάλαβα ότι σε κάποια από τα σημεία που αμφέβαλλα για εκείνον, ήταν λάθος μου!Προσπάθησα λοιπόν να τον πλησιάσω για να τα πούμε λιγάκι!Όσο μιλούσαμε για τη σχέση μας μου πετούσε συνέχεια την ίδια δικαιολογία(ότι έχει πολλή δουλειά!), λες και αυτό τα λύνει όλα, αλλά στην πρώτη σπόνδα που του πέταξα περί σεξ, τσίμπησε και ξανοίχτηκε!
Πείτε μου σοβαρά...υπάρχει περίπτωση αυτό το άτομο να με παίρνει στα σοβαρά και να νιώθει πράγματα για μένα?
Από τη μια σέβεται κι αναγνωρίζει το εγώ μου-στους άλλους- και από την άλλη δεν εκδηλώνεται ξεκάθαρα για να καταλάβω κι εγώ τι συμβαίνει με τους δυο μας...