Η απάντηση που όφειλα σε κάποιους

Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους ασχολήθηκαν με το άρθρο μου, "Γράμμα σε μια άγνωστη", πραγματικά είχε περισσότερη απήχηση από όση θα περίμενα. Εάν πω ότι με παραξένεψαν κάποιες αντιδράσεις βγαλμένες από άτομα που έχουν από καιρό αποκοιμίσει τις ευαισθησίες και τον ρομαντισμό τους θα έλεγα ψέματα. Τα βλέπω, τα λυπάμαι και τα συμπονώ πραγματικά.

Δυστυχώς τα συναντώ παντού, στο δρόμο να προσπερνούν με σκυμμένα κεφάλια χωμένα μέσα στα προβλήματα τους, χαμένα στα αδιέξοδα τους. Τα βλέπω να κάθονται στα τραπέζια δίπλα στον εκάστοτε σύντροφο τους και να παίζουν με το κινητό, να χαζεύουν αδιάφορα την ζωή να περνάει από μπροστά τους μην μπορώντας να την απολαύσουν. Τα παρατηρώ να στέκονται με το ποτό στο χέρι διασκεδάζοντας την πλήξη τους, να χορεύουν την μοναξιά τους περιστοιχισμένα από τις μοναξιές των άλλων. Ακούω τον πόνο στα λόγια τους.

Μην αντέχοντας τη διαφορετικότητα κάποιου που μπορεί να διακρίνει την ομορφιά της ζωής, που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται και να ζητάει την δυνατότητα να προσφέρει αγάπη χωρίς όρια, που μπορεί ακόμα να γράφει και να λέει όλα αυτά που υπάρχουν μέσα στην ψυχή του χωρίς τον φόβο του χλευασμού τους, χωρίς ντροπή να παραδεχτεί ότι είναι ρομαντικός. Είναι δύσκολο γι' αυτούς, το ξέρω, να βλέπουν κάποιον που δε φοβάται τη μοναξιά, δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτό που επιθυμεί, απλά και μόνο για να έχει κάποιον σαν ντεκόρ στην καρέκλα δίπλα του.

Ίσως κάποτε ξυπνήσουν και αντιληφθούν την κενότητα που περιβάλλει τις σχέσεις τους, ίσως τότε να δουν ότι δεν χρειάζεται να προσφέρουν το σώμα τους βορρά στις ερωτικές επιθυμίες βρικολάκων που διψάνε για σπέρμα (όπως λέει και ο Τζιμάκος σε κάποιο τραγούδι) απλά και μόνο για να νιώσουν ένα χάδι, να βρουν μια αγκαλιά, να νιώσουν την ανθρώπινη επαφή που έχουν ανάγκη. Δε μπορούν να βιώσουν τίποτα παραπάνω σε μια συνουσία εκτός από έναν οργασμό, εάν τον αισθανθούν κι αυτόν, γιατί από φόβο μη χάσουν το αποκούμπι τους ίσως τον προσποιηθούν.

Αυτός που θα ξενερώσει λοιπόν ή θα βαρέσει ένεση, φτωχές μου, δεν είναι ο ρομαντικός, το μαύρο σας πρόβατο αλλά εσείς. Όλες εσείς οι κενές και αγάπητες* υπάρξεις που χαθήκατε μέσα στα πρέπει που σας οριοθέτησαν άλλοι. Το έχω ξαναπεί αλλά δεν το καταλάβατε τελικά, αναπνέετε αλλά δεν ζείτε, περπατάτε αλλά δεν προχωράτε πουθενά. Κινήστε σα μαριονέτες σε κάθε τίναγμα του σκοινιού που κρατάν οι αφέντες σας. Ξέρω ότι σας είναι ανυπόφορο να βλέπετε ανθρώπους, έστω και αυτούς τους λίγους, απαγκιστρωμένους από τα ψεύτικα γελάκια σας, από τα πλαστά σας χάδια και τις ακάλυπτες υποσχέσεις σας. Χαρείτε τα κάλλη της εμφάνισης σας, εάν έχετε, για όσο διάστημα κρατάνε. Αφήστε την ψυχή σας να αιχμαλωτίζεται όλο και πιο πολύ από τα υλικά αγαθά που σας υπόσχονται και μην ασχολείστε με άτομα που αναζητάν αυτό το κάτι παραπάνω από την ζωή τους.

Τουλάχιστον μη βάζετε τις τρικλοποδιές της ζήλιας σας στην πραγματικότητα που θέλουν να ζήσουν. Αναλωθείτε στη δικιά σας εικονική και ξεχάστε όλους εμάς τους μικρούς και χαζούς που ακόμα αναζητάμε την ουτοπία μιας ζωής με πραγματική ευτυχία και αληθινό έρωτα. Αφήστε την ειρωνεία και το δήθεν στυλάκι που σας έχουν πει ότι έχετε και ψάξτε να βρείτε την δικιά σας ονείρωξη μέσα από τους όμοιους σας. Πιστέψτε με είναι πολλοί και αναζητάν θηράματα του ύφους σας. Εύχομαι μόνο όταν και εάν ξυπνήσετε από τον συναισθηματικό σας λήθαργο να βρεθεί κάποιος από αυτούς που τώρα ειρωνεύεστε να ασχοληθεί μαζί σας. Εύχομαι να θέλει και τότε θα δείτε όλα αυτά που τώρα φαντάζουν ξενέρωτα στα τυφλά μάτια σας τι ακριβώς σημαίνουν.

Εάν είστε τυχερές, πραγματικά τυχερές όμως, θα έρθει κάποιος που θα γράψει κάτι παρόμοιο για σας. Ελπίζω μόνο να μπορέσετε να εκτιμήσετε τα λόγια του, να ανακαλύψετε τι κρύβει μέσα στην ψυχή του και να μπείτε στον πραγματικό κόσμο των αισθήσεων. Τότε θα είναι η αρχή της υπόλοιπης ζωής σας. Της ζωής που ανήκει σε όλους μας, που μας οφείλετε μακριά από όλα τα δήθεν που ταλανίζουν τώρα το μυαλό σας. Θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα τη ζήσετε.

Κάποτε θα νιώσετε τι ακριβώς σημαίνει να σε αγαπάνε γι αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θέλουν να είσαι, όχι για τα στητά σας οπίσθια, τα μεστά στήθη και τα καλλίγραμμα πόδια, αλλά για την πραγματική σας ομορφιά. Την ομορφιά της ψυχής σας, την καθαρότητα των ματιών σας και θα νιώσετε τι σημαίνει γυναίκα. Τότε θα ξαναβρείτε την χαμένη σας θηλυκότητα και θα βιώσετε την πραγματική ευτυχία. Έως τότε καλή σας τύχη και όνειρα γλυκά.

Φιλικά, Ένοχος.

*αγάπητες: αυτές που δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Τουλάχιστον πραγματικά.

Σχόλια:

#2~dexter @ 24/10/2003 - 08:31
στα λογια δεν ειμαι καλος,ομως αυτα τα λιγα που λεω,τα εννοω. Πολυ ωραιος, μπραβο.

#4~Montechristo @ 24/10/2003 - 10:07
Θα σας πω κι εγώ, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες τι απεκόμισα:
Όσο περισσότερο αξίζει ένα δώρο, τόσο περισσότερο περιμένουμε να μας το προσφέρουν σε ένα φίνο περιτύλιγμα... Διαφορετικά δεν θα μας ενθουσιάσει...
Πρέπει να είναι κανείς υποψιασμένος... γενικά. Τώρα, να κάνω επεξήγηση ;

#12~KKostas @ 29/10/2003 - 03:36
Να πω ότι δεν έχεις δίκιο?Αφού έχεις!Και κατά πολύ βάθος συμφωνουνε και οι γυναικες μαζί σου!Τα πράγματα αλλάζουν!Όπως έιπε και κάποια φίλη παραπάνω υπάρχουν και άδρες που συμπεριφέροντε "υλικά" και όχι συναισθηματικα!Απλά οι κοπέλες πλέον το παράκαναν!Και όσο και αν πληγώνομαι θα παραμένω ίδιος, χαμογελαστός!Διότι κάποτε κάποιος μου είπε...."να χαμογελάς διότι σύντομα κάποια θα ερωτευτεί το χαμόγελό σου"

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.