Στείλε λεφτά στο ftou.gr
Μεγάλες στιγμές της αρχαιότητας: Που βρώμαγαν από Αθήνα μέχρι επαρχία body odor όλοι ανεξαιρέτως επειδή κάνανε μπάνιο μια φορά το μήνα και δεν υπήρχαν και αποσμητικά
Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου

Webmaster 29/8/2019 1:24:00 πμ

Η ιστορία της Περσεφόνης

Ανεκτίμητης αξίαςΈνα ηλιόλουστο πρωί στις όχθες μιας λίμνης, γέλια και χάχανα από κάτι γυναίκες, χοροί και γλέντια. Ήταν η Δήμητρα, η κόρη της κι οι Νηρηίδες νύμφες. Λίγο μετά η Δήμητρα πήγε να επιθεωρήσει τα σπαρτά κι έμεινε η κόρη της με τις νύμφες να λένε αστεία και να χαχανίζουν. Η κόρη πρότεινε να παίξουν με τα λουλούδια στο κίτρινο λιβάδι όμως οι νύμφες δεν ήθελαν να φύγουν απ' το νερό της λίμνης κι έτσι η μικρή πήγε μόνη της να δει τα περίεργα κίτρινα λουλούδια, τους νάρκισσους και από παρόρμηση έκοψε έναν.


Ο νάρκισσος που πρόκοψε με τα κοφτερά εργαλεία της να κόψει η μικρή, ήταν μαγεμένος. Ήταν κάτι σαν λινκ που καλούσε κατευθείαν τον αντμινιστρέιτορ του κάτω κόσμου, τον Άδη.


Σταματάμε λοιπόν εδώ τη διήγηση στον απάνω κόσμο για να πάμε στον κάτω.


Εκείνη την εποχή ο Άδης ήταν σούπερ απασχολημένος. Στον κόσμο των νεκρών επισκεύαζαν το μπόιλερ στα καλοριφέρ σε κάτι παλάτια κι έπρεπε να επιβλέπει για να γίνει η δουλειά σωστά.


Ο Άδης ως χαρακτήρας ήταν γενικά χιουμορίστας και σπιρτόζος, αλλά εκείνη την εποχή είχε τις μαύρες του, κυρίως επειδή όλοι πάντοτε τον παρεξηγούσαν. Οι θεοί σπάνια τον καλούσαν στα μήτινγκς. Οι ζωντανοί τον είχαν ντεφάκτο εχθρό, ποιος θέλει φίλο του τον αρχηγό του λιγότερο επιθυμητού τουριστικού προορισμού της υφηλίου; Χωρίς να φταίει ο ίδιος, ήταν λες κι είχε γεννηθεί για να είναι ο κακός, ρόλος που δεν του άξιζε καθόλου γιατί να ξέρετε στην πραγματικότητα πάντα ήταν σωστός προς όλους τους υπηκόους του, πάντα προσεκτικός και με τακτ απέναντί τους, αν εξαιρέσουμε, βέβαια, περιπτώσεις όπου έπρεπε να βάλει την τάξη, μη γίνει ο κάτω κόσμος Αμέρικαν μπαρ. Έτσι γινόταν δυστυχώς: από αρχαιοτάτων χρόνων η προκατάληψη έδινε κι έπαιρνε.


Το τελευταίο που ήθελε εκείνη την ώρα που είχε το μυαλό του στο μπόιλερ, ήταν να πατήσει κάποιος απ' τη γη το κουμπί αυτόματης ανάφλεξης – τηλεμεταφοράς (ούτε τα καλοριφέρ του δε μπορεί να φτιάξει κανείς με την ησυχία του πια;) — κι αυτό ακριβώς έγινε με το που έκοψε η μικρή το λουλούδι.


Μην τα πολυλογώ, ούτε που το κατάλαβε ο Άδης πώς βρέθηκε στον απάνω κόσμο, ούτε που το κατάλαβε κι η μικρή πώς βρέθηκε να κοιτά μπροστά της τον αρχηγό του κάτω.


Στο συμβάν οφείλω να πω πως μεταξύ των δύο, η μικρή ήταν που έμεινε πιο ψύχραιμη. Του Άδη του ήρθε το σοκ κι έμεινε μ' ανοιχτό το στόμα. Γιατί δεν ήταν τόσο η αναμφισβήτητη εξωτερική ομορφιά που του έκανε εντύπωση, αλλά το πως η συγκεκριμένη ομορφιά πήγαζε από μέσα κι έδειχνε ξεκάθαρα στο πρόσωπό της την έκφραση που έχουν εκείνοι οι ατόφιοι άνθρωποι, που καθρεφτίζεται η ψυχή τους στις εκφράσεις του προσώπου τους. Έχοντας δει κι αναλύσει πολλές ψυχές, στεκόταν τώρα με δέος μπροστά στην πιο συναρπαστική όλων: Ο Άδης είχε συναντήσει την Περσεφόνη.


Περσεφόνη

Μεσολάβησαν μανούβρες που ποσώς ενδιαφέρουν το μέσο περπατητή. Τελοσπάντων, το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Άδης κι η Περσεφόνη κλέφτηκαν και μην ακούς τη στρεβλωμένη ιστορία που διαδίδουν οι ζωντανοί με μπάιας κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα τους, ότι τάχα την άρπαξε με το ζόρι.


Η Περσεφόνη στα μέσα της διαδρομής προς το βασίλειο του Άδη το ψιλομετάνιωσε:


—Πού μ' έφερες ρε αλήτη;
—Σώπα καλό μου, εδώ θα έχουμε όλα τα καλά, θα σε κάνω βασίλισσα.
—Στα πτώματα μωρέ; Εγώ είχα όνειρα, φιλοδοξίες.


Καθώς πέρναγαν οι μέρες της έλειπαν όλα: η μάνα της, οι νύμφες κι οι χοροί. Η Περσεφόνη έπεσε σε τέτοια κατάθλιψη που ούτε να φάει δεν ήθελε. Όμως δεν έφευγε, κάτι την κράταγε εκεί. Κι όταν τελικά την έπιασαν οι μεγάλες πείνες, πήγε στην κουζίνα του παλατιού, πήρε ένα ρόδι κι έφαγε λίγο. Τι λίγο δηλαδή, ούτε καν.


Στο μεταξύ, η Δήμητρα ήταν σ' αναβρασμό που έχασε την κόρη της. Έβαλε το φεγγάρι και τον ήλιο ντετέκτιβς να της πουν ποιος την πήρε και πού. Κι αυτοί της τα είπαν όλα, με κάθε λεπτομέρεια. Όπα, λέει εκείνη, ζόρικα τα πράματα. Ποιος μπορεί να τα βάλει με τον Άδη και να κερδίσει; Πάει λοιπόν στου Δία.


—Αδερφέ μου, μου την κλέψανε.
—Πες μας κάτι νέο, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες.
—Και τώρα;
—Ε, τώρα, να ζήσουν να ευτυχήσουν, βίον ανθόσπαρτον και καρποφόρο, pardon my pun.
—Δεν είσαι με τα καλά σου, δε θα το αφήσω να περάσει έτσι.
—Κοίτα, θα βοηθούσα, αλλά πρώτον ο Άδης είναι αδερφός μας, δεύτερον είναι σούπερ δυνατός. Άσε που η κόρη σου έφαγε ρόδι από τον κάτω κόσμο και όπως λέει ξεκάθαρα ο κανονισμός των θεών κεφάλαιο 31 παράγραφος 3, "όποιος φάει ρόδι στον κάτω κόσμο, παραμένει εκεί".
—Μας υποχρέωσες. Μα είναι τώρα πράματα αυτά το κοριτσάκι μου να μένει με τους πεθαμένους;
—Καλά, θα δω τι θα να κάνω.


Φώναξε λοιπόν ο Ζευς τον Άδη για έκτακτη σύσκεψη κορυφής-πάτου στον Όλυμπο.


—Χελλόου αδερφάκι, το έφτιαξες το καλοριφέρ;
—Όχι, το μπόιλερ έχω ακόμα και δε βρίσκω ανταλλακτικό.
—Δες εδώ, τα πράγματα περιπλέκονται, η Δήμητρα δε συμφωνεί.
—Ε και τι να της κάνω εγώ;
—Ναι, αλλά τσαντίστηκε και ξεραθήκανε τα χωράφια. Χωρίς καρπούς οι θνητοί δεν κάνουν πια θυσίες, θα πούμε το νέκταρ νεκταράκι.
—Α, δεν ξέρω, εγώ την Περσεφόνη την αγαπάω και θα μείνει μαζί μου. Συν ότι έφαγε ρόδι και ξέρεις, τον κανονισμό, κεφάλαιο 31.
—Ναι, παράγραφος 3. Πόσο ρόδι έφαγε;
—Τι να φάει ρε που είναι κι ανορεξικιά, έξι σποράκια μόνο.
—Οκέι, για να δεις πόσο δίκαιος είμαι: Έξι σπόρια έφαγε; Έξι μήνες θα μένει η Περσεφόνη μαζί σου στον κάτω κόσμο, νο πρόμπλεμ. Τους υπόλοιπους έξι όμως θα είναι στον απάνω με τη μάνα της και τις νύμφες να χορεύει όσο θέλει.
—WTF!


Έτσι λοιπόν, τιμημένε περπατητή, βρέθηκε η συμβιβαστική λύση, λύση που δεν ευχαρίστησε κανέναν αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή απ' το να δεχτούν. Την άνοιξη και το καλοκαίρι η Περσεφόνη ανεβαίνει στον κόσμο των ζωντανών. Η Δήμητρα χαίρεται κι η βλάστηση αυξάνει. Το φθινόπωρο και το χειμώνα, η Περσεφόνη πηγαίνει στο σύντροφό της, τον Άδη στον κάτω κόσμο. Ο Ζευς ζωγράφισε έναν ειδικό αστερισμό στον ουρανό, τον αστερισμό της Παρθένου και τον έκανε να λάμπει τις νύχες του χειμώνα, ώστε να βλέπει η Δήμητρα την κόρη της τους μήνες της απουσίας της και να παρηγορείται.


Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η Περσεφόνη αγάπησε τον κάτω κόσμο τόσο, όσο αγάπησε και τον πάνω. Κι ο κάτω κόσμος την αγάπησε κι αυτός, με το δικό του μυστήριο τρόπο. Είχε πάντα το σεβασμό τόσο των νεκρών όσο και των ζωντανών. Και είχε πάντα την αγάπη και την αφοσίωση του Άδη. Και τελικά της άρεσε που ήταν βασίλισσα των νεκρών γιατί της έδινε τη δύναμη να προσφέρει στους ανθρώπους όπως πάντα ήθελε, μεταφέροντας τις ευχές των ζωντανών προς τους νεκρούς.


Κι αν στη σημερινή εποχή η ιστορία αυτή δεν είναι πια δημοφιλής, εντούτοις όταν κάποιος πεθαίνει, ακόμα και σήμερα οι δικοί του φτιάχνουν ένα ειδικό μαγικό φαγητό με σιτάρι και ρόδι — το σιτάρι ως προσφορά στη Δήμητρα και το ρόδι ως προσφορά στην Περσεφόνη, ώστε ως βασίλισσα του κόσμου των νεκρών να καλοδεχτεί τον άνθρωπό τους στα υποτιθέμενα κρύα μέρη της χώρας του Άδη. Φήμες δηλαδή περί κρύου, διότι τελικά ο Άδης κατάφερε να φτιάξει το μπόιλερ και πλέον η θέρμανση δουλεύει κανονικά.

Μαθήματα Rohala Art

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.