The Shadowhunte

Σας ευχαριστώ και τους δύο που αφιερώσατε λίγο χρόνο να διαβάσετε τα όσα έγραψα και να μου απαντήσετε!Το εκτιμώ πολύ!
θέλω να σας πω πως ίσως και να είμαι κάπως καλύτερα...Έχω φίλους,έχω μία παρέα που με αγαπάει και την αγαπάω κι εγώ πολύ,απλώς μερικές φορές,γίνομαι παράξενος άνθρωπος...
Τις τελευταίες μέρες όμως,όλα σαν να είναι κάπως καλύτερα,άσχετα αν μένουν τα πάντα ίδια.Άρχισε να μου αρέσει η σχολή και τα μαθήματά της,κυρίως τα εργαστήρια,όπου αρχίσαμε να φτιάχνουμε διάφορα γλυκά και ψωμιά!Είναι και η παρέα που με κάνει να ξεχνιέμαι!
θέλω να κάνω πράγματα,να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους,καινούργια μέρη,τα πάντα!Το πρόβλημα με εμένα είναι ότι φοβάμαι πολύ,για όλα!Για όλα όσα θα έρθουν και δε θα μπορώ να τα αλλάξω,για όλα όσα θα φέρει ο χρόνος...Και αυτός είναι ένας λόγος που δεν κάνω αυτά τα πράγματα που θέλω να κάνω.
Τέλος πάντων,για να μην σας ζαλίζω,θα δω τι θα κάνω με αυτό.Όλο λέω πως πρέπει να πάρω τη ζωή στα χέρια μου,από τα κέρατα να την κρατήσω γιατί είναι άδικη και μικρή,αλλά πάντα κάνω πίσω για αυτό το ''αν''.'' Κι αν πάω εκεί,κι αν κάνω αυτό,τι θα γίνει;Κι αν δεν το κάνω καλά;Κι αν τελικά είμαι άχρηστη;Κι αν...'' Αυτή η μικρή λεξούλα θα με φάει!
Ζοε,για να σου λύσω την απορία,είμαι μεταξύ Ζυγού και Σκορπιού,γιατί γεννήθηκα στις 23 Οκτωβρίου,την ημέρα που άλλαζαν τα ζώδια και άλλοι λένε πως είμαι Σκορπιός και άλλοι Ζυγός.Αλλά έχω και ωροσκόπο Ζυγό,αν αυτό έχει καμία σημασία,γιατί δεν πιστεύω στα ζώδια.
Μίλησες επίσης και για τον έρωτα,πράγμα που μία φορά μου έχει συμβεί στη ζωή μου,πριν από τρία χρόνια.Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια,ο έρωτας αυτός εξελίχθηκε σε αγάπη,όμως αυτός ο άνθρωπος με απογοήτευσε και με άφησε πληγωμένη...Και από τότε,δεν έχω αφεθεί ξανά έτσι...ίσως με επηρέασε και αυτό,γιατί ήμουν δεκαπέντε χρονών τότε,έφηβη μπορείς να πεις,και με στιγμάτιζε πολύ αυτή η κατάσταση,όπου ήταν πάντα στο ενδιάμεσο,ζούσα κάθε μέρα στο ίσως,ποτέ στο ναι ή στην άρνηση,και αυτό με έκανε να χάσω την πίστη μου κατά κάποιον τρόπο...Αλλά το παρελθόν είναι παρελθόν,σωστά;Δεν πρέπει να το σκαλίζω.Αν και μερικές φορές,ακόμα το κάνω...
Αυτά σήμερα και από εμένα.Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας!Να έχετε μία καλή νύχτα και ένα πολύ καλό ξημέρωμα!

Γεια σας παιδιά!Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Τον τελευταίο καιρό,εδώ και έξι μήνες δηλαδή,αισθάνομαι ένα απέραντο κενό μέσα μου...Το νοιώθει κανείς άλλος αυτό; Έχω χάσει κάθε διάθεση για πράγματα που παλιότερα με διασκέδαζαν,θέλω να μένω τον περισσότερο καιρό μόνη μου,να περπατάω μόνη μου στους δρόμους,να μην γυρίζω σπίτι μερικές φορές...Απλώς να περπατάω και να πηγαίνω από εδώ και από εκεί,χωρίς να σκέφτομαι τίποτα,απλώς να περπατάω και να ακούω μουσική.Μερικές φορές,όταν με προσκαλούν οι φίλοι μου για να βγούμε,βρίσκω δικαιολογίες για να μένω σπίτι.Δεν μπορώ να με καταλάβω.Όλα μου φταίνε,μερικές φορές νοιώθω τόσο μεγάλο θυμό,χωρίς να ξέρω το λόγο.Πηγαίνω στο γυμναστήριο και εκεί ευτυχώς καταφέρνω κάπως να ξεσπάσω,είναι κάτι σαν κρησφύγετο για εμένα.Είναι το μοναδικό πράγμα που κάνω και με ευχαριστεί μέσα στη μέρα.Φοιτώ σε κάποια σχολή,αλλά δεν είναι για εμένα.Εννοώ,δεν βρίσκω κάτι που να μου αρέσει εκεί,δεν θα ήθελα να κάνω αυτό,στο μέλλον.Θα με ρωτήσετε ''Καλά,αφού δεν σου αρέσει εκεί,γιατί πήγες εξαρχής;''.Και θα σας πω πως ίσως δεν είχα άλλη επιλογή.Έδωσα Πανελλήνιες,δεν πέρασα πουθενά,γιατί δεν ήθελα,γιατί έχω άλλα σχέδια για το μέλλον.Αλλά,για να μην κάθομαι στο σπίτι,μιας που δουλειά δεν μπορώ να βρω,έπρεπε να κάνω κάτι,να πάρω κάποιο πτυχίο στα χέρια μου,που μπορεί και να με βοηθήσει στο μέλλον,γιατί κανείς δεν ξέρει τελικά που θα καταλήξει.Πηγαίνω εκεί λοιπόν, και συναντώ τους συμμαθητές μου,όπου τους αρέσει αυτό που κάνουν,έχουν ασχοληθεί με αυτό και το ψάχνουν συνέχεια,ενώ εγώ,ακόμα και τώρα,που μπήκαμε στο δεύτερο εξάμηνο,δεν έχω ιδέα.Για να μην σας βάλω να μαντεύετε,είμαι σε σχολή αρτοποιίας-ζαχαροπλαστικής.Απλώς,νοιώθω άχρηστη και εκεί μέσα.Δεν κάνω τίποτα καλά.Και το πρόβλημα είναι πως ούτε στο σπίτι μου κάνω κάτι καλά.Απογοητεύω συνέχεια τους γονείς μου.Θυμώνω μαζί τους και τσακωνόμαστε.Δεν το αντέχω άλλο αυτό το συναίσθημα,σαν να σφίγγεται η καρδιά μου,σαν να πονάει όλο το μέσα μου.Είναι και αυτό το παρελθόν που δεν μπορώ να ξεχάσω,κι ας κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν άξιζε.Κάτι γίνεται και θυμάμαι όλα όσα έχω κάνει,όα έχω πει,όσα έχω κάνει,όσα έχω χάσει,όσες ευκαιρίες δεν άρπαξα,τους ανθρώπους που δεν έπρεπε να χάσω κι όμως έχασα.Και για όλα φταίω εγώ.Μόνο εμένα κατηγορώ...
   Δεν χρειάζεται να μου δώσετε συμβουλές,αν και ξέρω πως όλοι σας θα μους τις δώσετε καλοπροαίρετα.Απλώς,ήθελα σε κάποιον να τα πω,μιας και κανείς δεν καταλαβαίνει τι μου συμβαίνει,ούτε καν εγώ...
Καληνύχτα σε όλους από εμένα.Σας ευχαριστώ που με ακούσατε!

Σωτηρη,ειμαι ακριβως στην ιδια κατασταση,μονο που το αγορι που μου αρεσει ειναι δυο χρονια μικροτερος μου,εγω 18 και εκεινος 16.το πολυ να εχουμε μια κοινη φιλη αλλα και παλι ουτε κι εγω μπορω να κανω κατι γιατι ειμαι εξισου ντροπαλη.και σε λιγες ημερες το σχολειο τελειωνει και εγω θα φυγω και εκεινος θα μεινει και δεν ξερω τι να κανω!ας πραξουμε θαρραλεα,και ας κανουμε το πρωτο βημα,ακομα κι αν τα χερια μας τρεμουν και η γλωσσα μας δενεται κομπος οταν τους βλεπουμε.πρεπει να ρισκαρουμε σε αυτη τη ζωη!πηγαινε μιλα της,μονος σου,δεν ειναι αναγκη να υπαρχει καποιος κοινος φιλος.καλη επιτυχια!μην φοβηθεις!

Συγνωμη για τα ορθογραφικα μου στη λεξη ''πανελληνιες''.απο βιασυνη και μονο.

Ολοι ειναι παρα πολυ κλειστομυαλοι!αν σου αρεσει κατι,δεν λεω,να το ακολουθησεις,εγω ομως,οσο χαζο κι αν ακουγεται,ειμαι ενας ανθρωπος χωρις επαγγελματικους στοχους,πιστευω σε αλλα πραγματα που μπορουν να σε κανουν ευτυχισμενο,να λες οτι εχεις και εσυ καποια αξια!και παλι,αν αποφασιζα τελευταια στιγμη να αλλαξω δρομο και να δωσω πανελλινιες για κατι και παλι δεν μπορω καθως δεν εχω καθολου τις γνωσεις που χρειαζονται ετσι ωστε να περασω εστω καπου,οπουδηποτε,στις πανελλινιες.τα τελευταια τρια χρονια στο λυκειο,το παραδεχομαι,ημουν τουριστας,δεν ειμαι παιδι αυτου του διαβασματος.ισως να εκανα λαθος και να επρεπε να στρωθω στο διαβασμα,αλλα γιατι να το κανω?για να παω σε μια σχολη που καν δεν θα με ενδιαφερει?γιατι ετσι γινεται συνηθως.λιγοι ειναι εκεινοι που τους αρεσει πραγματικα αυτο που κανουν.δεν θα συμβιβαστω με αυτο!θα κανω οτι μου αρεσει,θα ζησω αυθορμητα,θα βρω μια δουλεια που να μου αρεσει στα αληθεια κι ας μπορει να βγαζω χαμηλο μισθο.αρκει να μου αρεσει αυτο που θα κανω.κι αν μου αρεσει,θα το κανω καλα!

Το θεμα ειναι πως ειμαστε παρα μα παρα πολυ διαφορετικοι!και αν τον γνωρισω και με περασει για καμια χαζη;ή αν μετα δεν μου αρεσει εμενα;δεν ξερω γιατι φοβαμαι αλλα φοβαμαι πολυ!

Παιδια,ειμαστε ολοι γεννημενοι για να σπουδασουμε;γιατι δεν καταλαβαινουν πως ενας ανθρωπος μπορει να θελει κατι αλλο στη ζωη του?

Αποδεκτή απάντηση:

Το ιδιο ειχα παθει κι εγω,για περιπου τρια χρονια.το καλοκαιρι που θα πηγαινα πρωτη λυκειου,ερωτευτηκα και απο τοτε μεχρι σημερα,αυτος ο ερωτας,με εχει κανει να χασω τα καλυτερα μου χρονια.ενω επρεπε να διαβαζω,να μπω σε μια καλη σχολη,να κανω τους γονεις μου περηφανους,εγω ημουν κολλημενη σε κατι που με τραβουσε πολυ πισω.και να μαι εδω τωρα,μονο λιγες μερες πριν απο τις πανελληνιες και τα εχω παρατησει ολα.και το εχω μετανιωσει παρα πολυ...αλλα πως να πας κοντρα σε κατι που ειναι πανω απο τις δυναμεις σου?δεν σου λεω πως θα καταληξεις σαν κι εμενα,ο ερωτας σου βλεπω πως αξιζει,ο δικος μου ηταν ματαιος για αυτο εφτασα ως εδω αλλωστε.αν αυτος ειναι οντως αληθινος ερωτας,θα δεις πως θα σου δωσει τα φτερα για να πας οσο πιο ψηλα μπορεις,θα σου δοσει ωθηση για να κανεις πολυ μεγαλα πραγματα,να γινεις καλυτερος,ακομα και στα μαθηματα!με λιγα λογια,θα σου δωσει δυναμη!μην τα παρατας,απλως πιστεψε στον εαυτο σου και θα δεις πως θα τα καταφερεις!ελπιζω να σε βοηθησα!

Παιδια σας ευχαριστω ολους παρα πολυ!μου ανοιξατε τα ματια!εχετε δικιο σε ολα!δυστυχως το καταλαβα αργα αλλα ολα ειναι ενταξει τωρα!και παλι,σας ευχαριστω πολυ!

Γεια σας παιδια!θελω μια τεραστια βοηθεια!υπαρχει αυτο το αγορι,που μου αρεσει παρα πολυ!το θεμα ειναι ομως πως ειμαι δυο χρονια μεγαλυτερη του,εκεινος πηγαινει πρωτη λυκειου και εγω τριτη.εδω και καιρο μιλαμε με το βλεμμα,με κοιταζει παρα πολυ εντονα το ιδιο κι εγω εκεινον.εχουμε δυο τρεις κοινους φιλους,ομως το μεγαλο προβλημα ειναι πως ειναι πολυ ντροπαλος και εγω επισης και κανεις μας δεν εχει κανει το πρωτο βημα ακομα.απο την μια ευχομαι να του αρεσω κι εγω και να βγει καπου καλα ολο αυτο,αλλα απο την αλλη,εμειναν μονο λιγες μερες μεχρι τις πανελληνιες.μετα απο αυτο,δεν θα τον ξαναδω,το σχολειο θα εχει τελειωσει για εμενα και εκεινος θα μεινει!και καταριεμαι την ηλικια μου και ευχομαι να ημουν ακομα στη δευτερα και απελπιζομαι γιατι μου αρεσει πραγματικα αυτο το αγορι και μπορει και να καταληγει καπου ολο αυτο...τι να μπορω να κανω για να μην φυγουν αυτες οι μερες,μη εχοντας κανει το πρωτο βημα;σας ευχαριστω πολυ που με ακουσατε!