Δε ξέρω πια τι είμαι!

Έγραψε:(Questionable Id@30 Οκτωβρίου 2011)

Χαιρετε. Σας καλησπεριζω ξανα, υστερα απο καμποσο καιρο, ωστε να συνεχισω την καταγραφη της ιστοριας μου, αφενος γιατι παρατηρω οτι ενδιαφερει τους χρηστες του φορουμ (που δε μπορω να τους ευχαριστησω αρκετα, βλεποντας ποσο νοιαστηκαν...) και αφαιτερου επειδη σιγουρα η τουτη η πραξη λειτουργει ψυχοθεραπευτικα.

Εχουμε και λεμε:
Σας αφησα στο σημειο οπου ελαβε χωρα ο παγερος αποχωρισμος με τον πατερα μου. Στο περας της τοτε εβδομαδας δεν ειχα καποιο νεο, ωσπου εφτασε η Δευτερα, και το τηλεφωνο του σπιτιου στο οποιο ακομη φιλοξενουμαι χτυπησε: Ξαφνιασμενη εως τρομαγμενη, μολις καταλαβα για ποιον επροκειτο, ξεκινησα να μιλαω δειλα, ρωτωντας, για αρχη, πως εμαθε η μητερα μου τον αριθμο. Η φωνη της ακουγοταν ξεχειλισμενη απο απαθεια. Αδυνατουσα να μαντεψω τα συναισθηματα που βρισκονταν στον πατο. Ο διαλογος που ακολουθησε πηγαινε καπως ετσι:

-Με πηρε η μητερα της φιλης σου και μου εδωσε τη διευθυνση του σπιτιου.
-Τί; για ποιο λογο;
-Ειπε οτι θα προσπαθησει να μας βοηθησει να επανενωθουμε. Θελει να περασουμε απο ‘κει για να μας κανει το τραπεζι.
-Εμενα δε μου μιλησε καθολου γι’ αυτο! Της ειχα ξεκαθαρισει...
-Ζητησε ευγενικα να το κανονισω.
-Και τί θα κανεις;;
-Θα το συζητησω με τον πατερα σου.
-Μην του πεις τιποτα! Δε ξερω...

Αυτοστιγμει η φωνη της, σκοτωνοντας την ιδιοσυγκρασια που προσωρινα τη χαρακτηριζε, εξαπελυσε καποιον εκνευρισμο:

-Αντρας μου ειναι! Πρεπει να το μαθει.
-Μα...

Κατα το μεσημερι, μολις σχολασε απ’ τη δουλεια η Νάντια, ετρεξα να της μιλησω. Αποκριθηκε, συγκρατωντας την κουραση της, με ηρεμια και καλοσυνη (κατι που, τοσο καιρο μετα, δε σταματαει να με εκπλησσει ευχαριστα), τονιζοντας πως επιθυμει να βελτιωσει την κατασταση γιατι «οι οικογενειες δεν πρεπει να ειναι διαλυμενες, οταν γινεται διαφορετικα»*, οτι ελπιζει για το καλυτερο και πως το ιδιο οφειλω να κανω κι εγω. Το μονο που εκανα, ομως, ηταν να δηλωσω την ανησυχια μου.

Το βραδυ της Τεταρτης με βρισκει στην τραπεζαρια της Νάντιας, μ’ εκεινη δεξια μου, τη Ρούλα αριστερα και τους γονεις μου στην απεναντι μερια του τραπεζιου.
Την ατμοσφαιρα εζωνε αμηχανια. Ημουν ντυμενος σαν στο παρελθον, αγοριστικα, ωστε να προλαβω περαιτερω ξεσπασματα και προκλησεις (μην ξαναγινοταν το κακο... μια φορα ηταν παραπανω απο αρκετη). Αρχισαμε να τρωμε σιωπηλα το νοστιμο φαγητο που ετοιμασαμε παρεα οι τρεις μας, κανεις δεν τολμουσε να κοιταξει με ευθυτητα τον αλλο, παρα μονο ο πατερας μου, που εριχνε, περιοδικα, μερικα εντονα βλεμματα, γεματα θρασσος. Η σιγη εσπασε μολις το γευμα εφτασε στην ολοκληρωση του (πραγμα που συνεβη συντομα, λογω των περιστασεων), κι η Νάντια βρηκε το απαιτουμενο κουραγιο που θα της επετρεπε να μπει στο θεμα.

-Οπως ειπα και στο τηλεφωνο, στην κυρια Αντιγόνη, σας καλεσα εδω...
-Ξερουμε γιατι μας φωναξες. Δε χρειαζεται να εξηγησεις παλι... και ασε στην ακρη τους πληθυντικους και τις ευγενειες.
-...Ξερεις, Χρήστο, ειναι τελειως ανωφελοι οι υψηλοι τονοι.
-Ξερω. Ξερω πως δε χρειαζομαι χαιδεματα για να μιλησω, δε κανουν ετσι οι αντρες.
Ηρθα εδω για να πω καποια συγκεκριμενα πραγματα σ’ αυτον... και μετα να φυγω.

Το δευτερολεπτο εκεινο μαζευω τις δυναμεις μου, σηκωνω το κεφαλι μου και τον κοιταζω αφοβα στο προσωπο.

-Πες ο,τι θελεις.
-...Ο,τι θελω στο ‘χω ξαναπει, αλλα θα κανω μια προσπαθεια, αφου ηθελε η γυναικα μου να ‘ρθουμε εδω.
-Δεν αλλαξε τιποτα απο οσα σου ‘πα... ειμαι αυτο που ειμαι. Οχι αυτο που βλεπεις τωρα, ουτε αυτο που θελεις να βλεπεις.
-Σκατα στα μουτρα σου εισαι.
-Ο,τι νομιζεις... πιστευω πως εγινε ηδη ξεκαθαρο οτι δεν προκειται να βγαλουμε ακρη με ‘σενα, ετσι οπως συμπεριφερεσαι.
-Οπως γουσταρω θα σου φερομαι, οπως ταιριαζει στη γυναικουλα που εισαι.

Η Νάντια προσπαθει ανεπιτυχως, με παρακλησεις, να τον συνεφερει.
Η κουβεντα μας συνεχιζεται σε ιδιο μοτιβο.

-Ισως τελικα δε σε πειραζει που ειμαι «γυναικουλα». Παντα απαισια φεροσουν στις γυναικες. Κι αν κρινω απ’ τη συμπεριφορα σου στη «γυναικα σου», τ’ απολαμβανεις.

Εκεινος μενει ακινητος για λιγο, ενω η μητερα μου πεταγεται με ορμη:

-Να αφησεις ησυχο τον αντρα μου, ακους; Εσυ εισαι το προβλημα, δεν ειναι αυτος.
Βγαλε το σκασμο πια! Οποτε ανοιγεις το στομα σου μας αηδιαζεις.

-Κυρια Αντιγόνη... ησυχασε κι εσυ... φτανει ενας να φωναζει.

-Παρατα μας εσυ... βρηκε το γιο μου η κορη σου, κι αντι να τον πεταξεις εξω, μαζι μ’ αυτην, που συναναστρεφεται μ’ ενα τετοιο... εκτρωμα, ή τουλαχιστον να της βαλεις μυαλο για να ξεκοψει... τον πηρες και τον μαζεψες στο σπιτι σου!

-Σε παρακαλω!

Η Ρούλα, μη μπορωντας να κρατηθει παραπανω, ορθωνεται, κι οντας κατακοκκινη ξεσπαει:

-Προσεξτε πολυ πως μιλατε στη μητερα μου! Ή καλυτερα, μην τη βαζετε καθολου στο στομα σας, δεν ειναι γι’ αυτο, ουτε και το παιδι σας! Τωρα καταλαβαινω ποσο δικιο ειχε οταν μου ελεγε για τους δυο σας. Δεν μπορειτε να δεχθειτε με τιποτα το ειναι του αλλου, απαιτειτε να ερθει στα μετρα σας και να γινει δυστυχισμενος, αλλιως τον φτυνετε και τον προσβαλετε και τον πετατε!

Ο πατερας μου επανερχεται:

-Δεν ειμαστε εμεις που τον καναμε ρεζιλι, κοπελιτσα μου! Αυτος τα ‘κανε σκατα, μαζι και τη ζωη μας. Ειναι η καταστροφη και το μαυρο χαλι η... φιλεναδιτσα σου.
Κι αφου συνεχιζεις να την υπερασπιζεσαι καλη ηλιθια εισαι κι εσυ! Κατσε με το τραβελι να κανετε τις μανταμιτσες. Με την πουτανα!

Η αγανακτιση μου εχει φτασει στο αμην. Ανοιγω οργισμενα το στομα μου:

-ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΣΚΑΣΕ!!
Μαθε να μιλας σαν ανθρωπος στους ανθρωπους που σε καλεσαν στο σπιτι τους και σε ταισαν. Και δεν ειχαν καμια ορεξη να τους τρελανεις με τις γκαριδες σου!

-Τί ειπες;;

-Αυτο που ακουσες! Βγαλε το γαμημενο σκασμο, σηκω και φυγε απο ‘δω παλιομαλακα! Δε γουσταρω να ξαναδω τη μουρη σου, ουτε ν’ ακουσω τη μιλια σου!

Τα πραγματα εχουν φτασει στο απροχωρητο. Αναγνωριζω απευθειας οτι τα ‘κανα χειροτερα... μα ειχα θολωσει, και μαλλον δε νιωθω ενοχες γι’ αυτο.
Ο «πατερας» τρεχει, φουριοζος, κατα πανω μου, ριχνει στο περασμα του τις καρεκλες, μαζι με καποια πιατικα (απο τη δονηση), φτανει και με πιανει αγρια απ’ το λαιμο. Νομιζα πως θα πεθανω... Η Ρούλα τον τραβαει ματαια... Η μητερα μου, σχεδον ανεκφραστη, απλως παρατηρει, κι επειτα σηκωνεται και τρεχει προς το μερος μας, καθως η Νάντια τον χτυπαει στο κεφαλι για να μ’ αφησει. Μολις παω να του ξεφυγω τον βλεπω να της ριχνει ενα πανισχυρο χαστουκι. Η Νάντια πεφτει κατω. Ξεκινω να τον κλωτσαω οσο πιο γερα μπορω... ελευθερωνομαι απ’ τα δεσμα του και σπευδω να δω τι κανει...

Δοξα τω Θεω, δεν ειχε μενει αναισθητη.
Μεσα στο χαμο ηχει ενα πνιχτο «Παμε να φυγουμε». Λιγα δευτερα μετα το κλεισιμο της πορτας, υστερα η μηχανη του αυτοκινητου. Ημασταν παλι οι τρεις μας. Σοκαρισμενες. Κρατουσαμε το χερι της Νάντιας προσπαθωντας να τη σηκωσουμε απ’ το πατωμα. Το μονο που ειχε μεινει απ’ την «επανενωση» ηταν η τεραστια μπλαβαδα του προσωπου της. Με τα πολλα συνηλθε εντελως.

Εκεινο το βραδυ ηταν μουγγο... κανεις δεν ειχε την αντοχη να σχολιασει και να παρει αποφασεις. Εξουθενωμενες και καταρρακωμενες καθισαμε λιγο στον καναπε να ηρεμισουμε· λιγο αργοτερα πεσαμε στα κρεβατια μας.

Ξημερωσε. Πηγα μεχρι την κουζινα να ετοιμασω πρωινο. Η Νάντια βρισκοταν ηδη καθισμενη, πινωντας ταλαιπωρημενα τον καφε της. Το προσωπο της εμοιαζε σχεδον αποκρουστικο... Ενιωσα συντετριμμενη. Ακολουθησε η Ρούλα, που μολις ειχε ξυπνησει, με παρομοια αντιδραση.

Εφτιαξα δυο καφεδες και πηρα φρυγανιες απ’ το ντουλαπι. Επρεπε να μιλησουμε.

«Να του κανεις μηνυση!» ακουστηκε απο τη μερια της Ρούλας. Δεν παρελειψα να συμφωνησω.

Παρατηρησαμε τη Νάντια ανημπορη, να προσπαθει να βρει τις λεξεις, να συγκεντρωσει το μυαλο και ν’ απαντησει. Φανηκε να τα καταφερνει:

«Οχι...» τραυλισε.
«Γιατι οχι; δες πως σ’ εκανε το γουρουνι!» παραπονεθηκαμε ομοφωνα.

«Δε θελω να μπλεξω αλλο μαζι του... δε θελω να τον ξαναδω μπροστα μου ποτε.
Θα προσπαθησω... θα προσπαθησω να συμβει το ιδιο και με ‘σας! Εισαι παιδι μου πια... (λεει γλυκα αντικριζοντας με) το δευτερο παιδι μου.. Δε θα τους αφησω να σε βλαψουν αλλο, αν γινει αυτο θα καλεσω την αστυνομια και θα τον μαζεψουν τον κυριο... αλλα προς το παρον δε θελω να ‘χω σχεση μαζι του, ουτε δικαστικη.
Θα παρω τη γυναικα του κι αυτο ακριβως θα πω, για να τον ενημερωσει.»

Αισθανθηκα την ανακτηση της χαμενης μου ασφαλειας, δακρυζοντας...



Απο τοτε αρχισαμε, σιγα μα σταθερα, να βρισκουμε παλι την ηρεμια, το ρυθμο και τη γαληνη μας. Μεχρι σημερα δε μας εχει ενοχλησει κανεις. Εγω και η Ρούλα, πηγαινοντας πια στην 3η Λυκειου ετοιμαζομαστε για τις εξετασεις, διαβαζουμε μαζι, κι οσο ζορικα κι αν ειναι τα πραγματα ευελπιστω οτι θα τα φερουμε εις περας. Αλλωστε ξερετε πολυ καλα οτι εχουμε περασει και χειροτερα στο παρελθον...
Η Νάντια τα πηγαινει υπεροχα με τη δουλεια της ως διακοσμητρια.
Επιτελους τα πραγματα φτιαχνουν και οι πληγες επουλωνονται.