Η εμπειρία μιας υπαλλήλου fast-food

Ο πελάτης του πιο φθηνού fast-food είναι πιθανό να είναι ο πιο πλούσιος επιχειρηματίας της χώρας. Δεν έχει σημασία αν έχεις την δυνατότητα να φας μια rib-eye steak τρυφερή, με το αιματάκι της, σε εστιατόριο που οι κρατήσεις γίνονται τουλάχιστον ένα μήνα πριν.

Ο πλούσιος προτιμά, να δώσει ένα ευρώ να φάει τη σαβούρα του. Όμως το πρόβλημα εδώ, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι η οικονομική κατάσταση του πελάτη που σερβίρεις, αλλά οι τρόποι που ο πελάτης έχει υιοθετήσει, από εστιατόρια υψηλών προδιαγραφών. Άρα, είτε είσαι ο εικοσάχρονος φοιτητής που δουλεύει μπας και πάει διακοπές, όχι στην Λούτσα, είτε ο σεφ με τους χρυσούς σκούφους, που ούτ' αυτός δε θέλει να παραθερίσει στη Λούτσα, ο πελάτης έχει απαιτήσεις. Επομένως, αν δεν του ψήσεις την πατάτα al’dente, πολύ πιθανό ο μεγιστάνας μας να σε λούσει με το σάλιο του, φωνάζοντας για την πατάτα που βγήκε δύο δευτερόλεπτα αργότερα.

Αλλά καταλαβαίνω ότι ο φίλος μας ο κουστουμάτος έχει χτίσει μια εικόνα, και κατέχει την εμπειρία που άλλοι θα ζήλευαν.

Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο γεγονός, πως το 99,9999999% των πελατών έχει δουλέψει σε fast-food. «Αγάπη μου, έχω δουλέψει κι εγω στην Αμερική, ξέρω πως μπορείς να βάλεις τις πίκλες στο πλάι, να μου δώσεις το κρέας σε ειδικό χαρτί και να βάλεις την σως πάνω από το κρεμμύδι και...». ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, δεν ξέρεις, δε με νοιάζει τι σου είχαν πει, δεν είμαι ο θεός, ούτε ο διευθυντής και ακόμα και αν σου φωνάξω τον manager θα σου πει ότι δε γίνεται, επειδή υπάρχουν κανόνες. Το να έχεις αλλεργίες ή άλλα σημαντικά προβλήματα με κάποιο υλικό το σέβομαι, δεν μπορώ όμως να παρατήσω τους υπόλοιπους δέκα πελάτες για να εξηγήσω στην κουζίνα πως η σως πρέπει να μπει πάνω από το κρεμμύδι και ανάμεσα από την πίκλα.

Βέβαια το γρήγορο φαγητό δεν είναι πάντα γρήγορο. Αγαπητέ αναγνώστη, παύλα, πελάτη, έχεις έρθει να φας κάτι γρήγορο και το καταλαβαίνω απόλυτα. Να ξέρεις όμως ότι και οι υπόλοιποι 30 πελάτες περιμένουν το φαγητό τους σε λιγότερο από 3 λεπτά όπως εσύ. Ο υπάλληλος θα σκιστεί να σας εξυπηρετήσει όλους, όχι επειδή γουστάρει αλλά γιατί είναι, Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ. Εσύ, που έρχεσαι να μου πεις ότι περίμενες 20 λεπτά (ΨΕΜΑ), ενώ σε είχα ενημερώσει για το χρόνο αναμονής και μου λες ότι το φαγητό σου είναι κρύο, την επόμενη φορά που θα σε δω, θέλω να συζητήσουμε κάτι πάνω από το καυτό λάδι!

Τέλος, ο δυσαρεστημένος πελάτης είναι ο πιο τσίπης άνθρωπος στον κόσμο. Έρχεσαι ωραία και καλά να μου παραγγείλεις ένα μπέργκερ χωρίς πίκλες (ναι η πίκλα είναι το πιο μισητό υλικό). Μέσα στον πανικό σου φτιάχνουν, καταλάθος, μπέργκερ ΜΕ πίκλες. Μετά από 10 λεπτά εμφανίζεσαι κρατώντας το σχεδόν φαγωμένο μπέργκερ και μασώντας, να μου πεις ότι σου βάλαμε πίκλες. Κι εγώ πρέπει να σε κεράσω άλλο ένα χωρίς, επειδή έγινε λάθος, ενώ εσύ μου φώναζες και έφτυνες σουσάμια στα μαλλιά μου.

Υπάρχουν πολλά είδη πελατών και καταστάσεων σε ένα μαγαζί με γρήγορο φαγητό. Αλλά η εμπειρία του να δουλεύεις σε ένα τέτοιο μέρος είναι one life time experience. Κάτι σαν το στρατό, αλλά με τα τρελόχαρτα να χορηγούνται στους πελάτες.